48:44
membra
distribuitur.
Neque
vero
negandum
est,
de
seipso
Davidem
hic
loquutum:
sed
quatenus
in
Christo,
quasi
vitae
speculo,
se
intuebatur.
Primus
ergo
respectus
in
Christum:
inde
ad
se
et
alios
fideles
oculos
convertit.
Ita
nobis
hic
praescribitur
generalis
doctrina,
de
natura
fidei,
de
spirituali
conscientiae
gaudio,
de
spe
aeternae
liberationis.
Providebam.
Hoc
principium
tenendum
est,
si
Deum
velimus
nobis
adesse,
ut
illum
statuamus
nobis
ante
oculos
:
et
quidem
antequam
appareat.
Fidei
enim
prospectus
multo
longius
quam
ad
praesentem
experientiam
penetrat.
Ergo
hoc
habet
proprium
fides,
ut
in
rebus
confusis
et
periculis
omnibus
Deum
semper
ducem
sibi
proponat.
Nihil
enim
est
quod
nos
sustineat
quam
praesentiae
Dei
agnitio:
sicut
absentiae
opinio
nos
subinde
consternat
et
tandem
penitus
exanimat.
Subiicit
David,
non
frustra
se
ad
directionem
illam
Dei
fuisse
intentum.
Mihi,
inquit,
a
d
e
x
t
r
i
s
est:
quo
significat,
non
esse
periculum,
ne
unquam
nos
ac
fidem
nostram
frustretur,
quum
illum
proponimus
nobis
praesentem
:
semper
enim
praesentissimum
eius
auxilium
sensuros.
Fides
quidem
in
sperando
Dei
auxilio
omne
experimentum
et
quidquid
sensu
percipitur
antevertere
debet:
verum
ubi
hanc
Deo
gloriam
tribuerit,
ut
eum,
licet
absentem,
adeoque
invisibilem,
in
Verbo
adspiciat,
ipso
tandem
rei
effectu
superabitur.
Est
enim
angustior
fidei
mensura
quam
ut
immensam
divinae
potentiae
et
bonitatis
amplitudinem
capiat.
Similitudine
autem
utitur
ab
iis
sumpta,
qui
ut
debiles
fulciant,
vel
timidos
confirment,
ad
latus
se
coniungunt.
Non
commoveri,
est
non
deiici
e
gradu,
sed
firmum
in
statu
manere:
quemadmodum
et
Psal.
46
(v.
6),
Deus
in
medio
eius,
itaque
non
commovebitur:
Etsi
enim
duriter
pios
quatefieri
saepe
contingit,
tamen
quia
ad
seipsos
redeunt,
dicuntur
firmi
manere.
Non
est
igitur
cur
sibi
a
lapsu
timeant,
qui
Dei
auxilio
sustinentur.
Sicut
e
converso
qui
alibi
quam
in
Deo
robur
suum
statuunt,
ad
minimum
quemlibet
aurae
flatum
nutabunt,
ad
mediocrem
autem
tentationis
ventum
corruent.
26.
Propter
hoc
laetatum.
Fiduciam
sequitur
gaudium
animae,
linguae
exsultatio,
et
corporis
totius
securitas.
Nisi
enim
stupeant
homines,
anxios
et
tristes
esse
oportet,
adeoque
misere
cruciari,
quamdiu
se
destitutos
ope
Dei
sentiunt.
At
fiducia,
quae
in
Deo
collocatur,
non
anxietate
modo
nos
liberat,
sed
miro
gaudio
animos
nostros
perfundit.
Istud
est
gaudium,
quod
suis
discipulis
plenum
Christus
promisit,
et
quod
non
posse
illis
eripi
testatus
est,
Ioan.
16
et
17.
Magnitudinem
gaudii
exprimit,
quum
negat
posse
intus
contineri,
quin
erumpat
in
linguae
exaltationem.
Cabod,
gloriam
quidem
significat:
sed
hic,
ut
aliis
pluribus
locis,
pro
lingua
capitur.
Atque
ita
recte
verterunt
Graeci.
Carnis
|