1:44
[CO
1.
44]
Et
quid
haec
sibi,
quaeso,
volunt:
diligite
inimicos
vestros,
benefacite
iis
qui
oderunt
vos, [p.
76]
orate
pro
persequentibus
vos,
ut
sitis
filii
patris
vestri
qui
in
coelis
est
(Matth.
5)?
Qui
erunt
igitur
filii
coelestis
patris?
An
monachi?
Bene
vero
nobiscum
agetur,
si
soli
monachi
Deum
patrem
vocare
audeant.
Vere
itaque
se
filios
satanae
esse
produnt,
qui
commune
iugum
filiorum
Dei
ita
licenter
excutiunt.
Sed
quam
insulse
ratiocinantur.
Onus
esset
nimium
grave
Christianis.
Quasi
vero
gravius
quidquam
excogitari
possit,
quam
diligere
Deum
ex
toto
corde,
ex
tota
anima,
ex
totis
viribus;
prae
ista
lege,
nihil
non
facile
haberi
possit,
sive
diligendus
inimicus,
sive
omnis
vindictae
cupiditas
ex
animis
deponenda.
Omnia
certe
nostrae
imbecillitati
ardua
sunt
et
difficilia,
vel
ad
minimum
usque
legis
apicem.
Dominus
est,
in
quo
virtutem
facimus.
Det
ille
quod
iubet,
et
iubeat
quod
velit.
Sub
lege
gratiae
esse
Christianos,
non
est
effrenate
sine
lege
vagari,
sed
Christo
insitos
esse,
cuius
gratia
a
legis
maledictione
liberi
sunt,
et
cuius
spiritu
legem
habeant
inscriptam
in
cordibus.
Hanc
gratiam
legem
improprie
vocavit
Paulus,
alludens
ad
legem
Dei
cui
per
contentionem
eam
opponebat.
Isti
in
nomine
legis
de
nihilo
philosophantur.
Porro
iam
ante
audistis,
gravem
atque
horribilem
sententiam
a
Domino
pronunciari
in
eos
omnes,
qui
legem
suam [p.
77]
ulla
in
parte
transgressi
fuerint
ac
non
per
omnia
impleverint;
quam
ut
impleamus,
non
est
in
nostris
viribus
situm.
Omnes
igitur
legis
transgressores
statuimur,
nec
aliquibus
nostrum,
sed
nobis
omnibus
debentur
ac
cervicibus
nostris
imminent,
[OS
56]
quae
in
ea
peccatoribus
edictae
sunt
maledictiones.
Itaque
si
in
legem
duntaxat
intuemur,
non
aliud
quam
animum
despondere,
confundi,
ac
desperare
possumus,
cum
ex
ea
damnemur
omnes
ac
maledicamur
(Gal.
3).
Id
est
quod
ait
Paulus:
quicunque
sub
lege
sunt,
omnes
sub
maledicto
esse.
Neque
enim
aliter
potest
lex,
quam
omnes
ad
unum
homines
accusare
et
arguere,
convincere
et
velut
deprehensos
tenere,
damnare
denique
in
iudicio
Dei:
ut
Deus
solus
iustificetur,
sileat
autem
a
facie
eius
omnis
caro
(Rom.
3).
Neque
vero
garriamus,
quod
a
multis
hodie
iactari
solet,
qui
postquam
fateri
coacti
sunt:
rem
sibi
esse
impossibilem,
perfectam
ultimamque
iustitiam
assequi
operum
meritis,
cum
legem
nunquam
perficiant;
id
quidem
fatentur,
sed
ne
videantur
omni
gloria
spoliati,
hoc
est,
prorsus
Deo
cessisse,
legem
se
pro
parte
servare
allegant,
hac
pro
parte
se
iustos
esse,
quod
vero
deest,
id
suffici
ac
redimi
contendunt
per
satisfactiones
ac
supererogationis
opera:
hanc
sibi
esse
coram
Deo
sui
defectus
compensationem.
In
hunc [p.
78]
errorem
eos
demersit
sui
ipsorum
oblivio
iustitiae
Dei
contemptus
ac
peccati
sui
ignorantia.
Excidunt
certe
a
sui
cognitione,
qui
alios
se
esse
|