9:438
quin
potius
eos
non
tantum
pro
consueta
ingenii
sui
vehementia,
sed
a
flabellis
quibusdam
instigat
u≫
intemperanter
vexavit,
odiose
coacervat
Gabriel
omnes
eius
hyperbolas,
quae
piorum
animos
a
veri
inquisitione
avertant.
Neque
id
modo,
sed
omnia
permiscet
ad
obnubilandam
lucem,
suffuso
identidem
calumniarum
suarum
veneno.
Dissensio,
inquit,
et
hostile
certamen
fuit
Luthero
adversus
Oecolampadium
et
Zvinglium.
Omnes
damnavit
Calvinus.
Quid,
nebulo?
Hi
verecunde
Calvinus,
et
adhibita
qua
decebat
reverentia,
lectores
admonuit
quantum
nocuisset
contentionis
fervor,
ut
compositis
ad
moderationem
animis
rem
melius
expenderent,
an
tibi
erit
tumultuandi
materia,
ut
pios
alienes
a
veritatis
studio?
Carolstadii
certe
commentum
si
Lutherum
offenderir,
nihil
miror,
in
quo
se
prodebat
manifesta
absurditas.
Atque
utinam
placide
sedatoque
animo
Oecolampadium
et
similes
[pag.
25]
primo
audisset.
Verum
excesserit
modum
Lutherus,
et
multa
iracunde
protulerit:
an
ideo
alienabuntur
a
veri
inquisitione
omnium
animi,
ut
clausis
oculis
se
ia
tenebras
demergant?
Ex
altera
parte
Calvinum
perstringit,
quod
inviderit
Luthero
Heliae
titulum.
Nempe
quia
eorum
stultitiam
compescuit,
qui
ultimum
Heliam
ia
eius
persona
apparuisse
dicebant.
Id
de
quocunque
dicatur,
praeposterum
et
intolerabile
esse
Calvinus
affirmat.
Quo
igitur
colore
dicacitatem
suam
exercet
insipidus
scurra,
ac
si
unquam
Calvinus
quem
detestatur
titulum
appetivisset?
Multo
vero
magis
eum
exagitat
in
docendi
forma
quam
tenuit.
Imo
dicit
novam
et
prius
inauditam
sententiam
protulisse:
nec
pro
sua
hebetudine
cernit,
Calvinum,
eo
ipso
quem
adducit
loco,
se
potius
aliis
recte
sentientibus
adiungere,
quam
affectare
laudem
novitatis.
Hoc
iam
nimis
crassum
mendacium:
cui
tamen
alia
duo
accumulat:
Nulla
ipsum
scripturae
autoritate,
vel
patrum,
niti.
Quosharn
te
alloqui
putas,
Gabriel?
sodalesne
tuos
canonicos,
an
meretrices?
Nam
si
qua
unquam
de
re
exacte
disputatum
fuit,
nihil
diligentiae
omisit
Calvinus
quin
et
scripturae
et
patrum
testimoniis
causam
suam
muniret.
Postea
ad
calumniam
arripit
Calvini
verba,
ubi
profitetur
se
dicturum
sincere
et
absque
fuco,
deinde
libere,
sicut
solet,
quid
sibi
videatur,
[pag.
26]
Hic
Gabriel
quasi
a
veterno
expergefactus
exclamat:
Attende
lector.
Paulus
de
hoc
tremendo
mysterio
tractans,
Ego,
inquit,
accepi
a
Domino
quod
et
tradidi
vobis
(1.
Cor.
l
l
,
23).
At
Calvinus,
Dicam,
inquit,
noa
quid
Christo
et
eius
sponsae
ecclesiae,
sed
quid
mihi
videatur.
Piget
quidem
tam
futilibus
naeniis
respondere.
Sed
quum
apostoli
et
seniores
scripserunt
(Acto.
15,
28):
Visum
est
spiritui
sancto
et
nobis,
an
se
a
spiritu
separabant?
Quid
autem
alibi
idem
Paulus?
Dico,
inquit,
virginibus
et
viduis
(L
Cor.
7,
8).
Item:
De
virginibus
praeceptum
Do-
28*
|