25:435
435
COMMENTARIUS
IN
IOSUE
CAP.
I.
436
non
modo
probabile
est,
sed
omnino
persuasum;
ubi
ex
eorum
relatu
cognovit
quae
volebat,
tunc
demum
de
castris
movendis
consilium
coepisse.
Alioqui
praepostera
fuisset
festinatio,
viam
incognitam
arripere:
si
quidem
utile
censebat,
de
multis
rebus
se
prius
doceri,
quam
pedem
inferret
in
terram
hostilem.
Nec
vero
novum
est,
temporis
ordinem
negligi,
et
quod
omissum
fuerat,
deinde
attexi.
Ergo
caput
secundum
erit
tanquam
parenthesis
interposita,
quae
plenius
lectoribus
explicet,
quando
tandem
Iosue
populum
iusserit
vasa
colligere.
Ubi
ergo
rebus
bene
compertis,
vidit
maturum
esse
progrediendi
tempus,
populum
edicto
iussit
ad
expeditionem
se
accingere.
Ex
tanta
fiducia
pronunciat,
elapso
triduo
Iordanem
transituros:
nunquam
id
ausus
fuisset,
nisi
spiritu
suggerente.
Vadum
nemo
tentaverat,
nec
spes
ostendebatur
posse
id
fieri.
Neque
ponte,
neque
navibus
traiicere
licebat.
Et
facilis
nulliusque
negotii
erat
prohibitio.
Nihil
ergo
aliud
restabat,
nisi
ut
ipsos
Deus
mirabiliter
veheret.
Id
Iosue
non
temere
neque
ex
proprio
sensu,
sed
ut
erat
divinitus
patefactum,
speravit.
In
obsequii
quoque
promptitudine
enituit
populi
fides,
quia
tanta
obiecta
difficultate,
nisi
reiecta
in
Deum
cura,
nunquam
ita
fuissent
morigeri.
Nec
vero
dubium
est,
quin
hanc
alacritatem
indiderit
Deus
eorum
animis,
ut
obstacula
omnia,
quae
morari
poterant
promissionis
effectum,
tolleret.
12.
Ad
Bubenitas.
Concessa
illis
fuerat
haereditas
trans
Iordanem
hac
lege,
ut
in
profligandis
gentibus
Chanaan
eadem
cum
fratribus
militiam
obirent.
Nunc
ergo
ad
praestandam
fidem
ipsos
hortatur
Iosue,
ut
relictis
uxoribus
et
pueris
omnibusque
impedimentis
Iordanem
traiiciant,
nec
finem
bellandi
faciant,
donec
fratres
suos
collocaverint
in
tranquilla
possessione.
Duobus
autem
argumentis
eos
ad
officium
exstimulat,
quorum
prius
ab
autoritate
ductum
est,
alterum
ab
aequitate.
Commemorat
ergo
quid
illis
Moses
praeceperit,
a
cuius
decreto
fas
non
erat
deflectere,
quum
omnibus
probe
compertum
esset,
nihil
a
se
ipso
protulisse,
sed
tantum
quod
Deus
ore
suo
dictaverat.
Interea
quod
non
exprimit
oblique
subindicat,
ex
compacto
etiam
ipsos
teneri,
quoniam
receperant
se
ita
facturos.
Iam
aequitate
proposita
eos
movet,
ne
dispar
sit
eorum
conditio,
quibus
eadem
haereditas
communiter
destinata
erat
Minime
consentaneum
esset,
inquit,
fratres
vestros
periclitari,
vel
saltem
sudare
bellum
gerendo
:
vos
autem
in
pacata
statione
commodis
omnibus
perfrui.
Porro
quod
iubet
praecedere,
non
eo
tendit,
ut
primi
confligant
cum
hostibus,
et
ad
discrimina
quaelibet
expositi
plus
oneris
et
molestiae
sustineant.
Tantum
hoc
modo
ad
pergendi
alacritatem
eos
hortatur:
quia
tergiversandi
species
fuisset,
postremum
agmen
tenendo,
lente
alios
sequi.
Ergo
transire
ante
fratres,
non
est
|