7:434
Contra
inanem
haereticorum
fiduciam.
X.
Quamvis
autem
necessarium
sit
credere,
neque
remitti,
neque
remissa
unquam
fuisse
peccata,
nisi
gratis,
divina
misericordia,
per
1)
Christum:
nemini
tamen
fiduciam
et
certitudinem
remissionis
peccatorum
suorum
iactanti,
et
in
ea
sola
quiescenti,
peccata
[pag.
144]
dimitti,
vel
dimissa
esse
dicendum
est,
quum
apud
haereticos
et
schismaticos
possit
esse,
imo
nostra
tempestate
sit,
et
praedicetur
magna
contra
Ecclesiam
catholicam
contentione,
haec
vana
et
ab
omni
pietate
remota
fiducia.
Sed
neque
illud
asserendum
est,
oportere
eos
qui
vere
iustificati
sunt,
absque
ulla
omnino
dubitatione
apud
semetipsos
statuere,
se
vere
esse
iustificatos,
neminemque
absolvi
a
peccatis,
ac
iustificari,
nisi
eum
qui
certo
credat
se
absolutum,
ac
iustificatum
esse:
atque
hac
sola
fide
absolutionem
ac
iustificationem
perfici:
quasi
qui
hoc
non
credit,
de
Dei
promissione,
deque
mortis
ac
resurrectionis
Christi
dubitet
efficacia.
Nam
sicut
nemo
pius
de
Dei
misericordia,
de
Christi
merito,
ac
sacramentorum
virtute
et
efficacia
dubitare
debet,
sic
quilibet
dum
suam2)
propriam
infirmitatem,
ac
indispositionem
respicit,
de
sua
gratia
formidare
ac
timere
potest:
quum
nullus
scire
valeat
certitudine
fidei,
cui
non
potest
subesse
falsum,
se
gratiam
Dei
esse
consequutum.
De
acceptae
iustificationis
incremento.
[pag.
145]
XL
Sic
ergo
iustificati,
et
amici
Dei,
et
domestici
facti,
euntes
de
virtute
in
virtutem
renovantur,
ut
Apostolus
inquit,
de
dis
in
diem:
hoc
est,
mortificantes
membra
carnis
suae,
et
exhibentes
ea
arma
iustitiae
Deo,
in
sanctificationem,
per
observantiam
mandatorum
Dei
et
Ecclesiae,
in
ipsa
iustitia,
per
Christi
gratiam
accepta,
cooperante
fide,
bonis
operibus,
crescunt,
et
magis
ac
magis
iustificantur,
sicut
scriptum
est:
Qui
iustus
est,
iustificetur
adhuc.
Et
iterum:
Ne
verearis
usque
ad
mortem
iustificari.
Et
rursus:
Videtis
quoniam
ex
operibus
iustificatur
homo,
et
non
ex
fide
tantum.
Roc
vero
iustitiae
incrementum
petit
sancta
Ecclesia,
quum
orat:
Da
nobisy
Domine,
fidei,
spei
et
caritatis
augmentum,
ete.
De
observatione
mandatorum,
deque
illius
necessitate
et
possibilitate.
XII.
Nemo
autem,
quantumvis
iustificatus,
liberum
se
esse
ab
observatione
mandatorum
putare
debet:
nemo
temeraria
illa,
et
a
patribus
sub
anathemate
[pag.
146J
prohibita
voce
uti
debet,
Dei
praecepta
homini
iustificato
ad
observandum
esse^
impossibilia.
Nam
Deus
impossibile
non
iubet,
sed
iubendo
monet
et
facere
quod
possis,
et
petere
quod
non
possis,
et
ad"
1)
Al
propter.
2)
Edd.
se
ipsum
suamque.
28
|