9:433  433  AD  PRAECENTOREM  LUGDUNENSEM.  434  procul  declinans,  in  erratica  velitatione  *)  triumphos  suos  agit.  Qua  fatuitate  videtur  ex  professo  gratiani  captare.  Certe  praevaricando  non  posset  partis  suae  causam  magis  laedere,  quam  dum  cedendo  et  fugitando  arenam  [pag.  16]  in  qua  certandum  erat  deserit.  Quin  etiam  ubi  recitat  quae  proferimus  contra  eos  scripturae  testimonia,  omissa  responsione  alio  transvolat.  Certe  dignus  crat  locus  quem  dilueret,  dum  citat  illud  Christi  :  Frustra  me  colunt,  docentes  doctrinas,  mandata  hominum  (Matth.  15,  9).  Callide  obmutescit.  Concionetur  ergo  quam  volet  prolixe  de  unitate,  ubi  totus  sermo  profluxerit,  rogabo  quorsum  :  deinde  excipiam,  nugatorium  esse  quidquid  de  unitate  loquitur,  nisi  teneatur  eius  vinculum,  nempe  lex,  prophetica  doctrina,  et  evangelium.  Qua  in  parte  vecordiam  suam  prodit  Gabriel:  quia  nisi  soluto  vinculo  nullam  unitatem  agnoscit.  Quid  enim  praescribit  in  quaerenda  concordia,  nisi  ut  posthabito  et  valere  iusso  Dei  verbo,  veteribus  placitis,  qualiacunque  sint,  stemus?  Aliquid  demum  agere  videtur,  ubi  de  recta  scripturae  interpretatione  disserens  iniquum  esse  dicit,  ut  ad  proprium  cuiusque  sensum  torqueatur.  Nec  sane  ad  eam  rem  probandam  testes  hinc  inde  accersere  opus  erat,  omisso  Petro,  qui  unus  omnibus  aliis  praestat.  Nam  quia  non  humana  voluntate  olim  allata  est  prophetia,  sed  divinitus  inspirati  loquuti  sunt  sancti  homines:  inde  colligit  prophetiam  minime  subiici  propriae  vel  privatae  interpretationi  (2  Petr.  1,  20).  Fateor  igitur  quamvis  affulgeat  Dei  veritas  in  scriptura,  homines  tamen  in  clara  luce  caecutire,  donec  eorum  mentes  et  [pag.  17]  animos  Deus  spiritu  suo  illustret.  Fateor  rursus  spiritum  esse  doctorem  humilium,  qui  ratione  carnis  in  obsequium  Dei  subacta,  sincero  animo  scire  appetunt  quid  velit  et  iubeat,  seque  dociles  et  morigeros  offerunt.  Simul  addo  puram  conscientiam  sanae  fidei  custodem  esse.  Quia  nihil  horum  omnium  unquam  gustavit  Gabriel,  per  suas  satabras  vagatur.  Quod  autem  sibi  prodesse  existimat,  solum  mordicus  arripit,  penes  ecclesiam  esse  rectum  scripturae  sensum:  qua  ratione  vocatur  columna  et  firmamentum  veritatis  aPaulo  (1  Tim.  3,  15).  Caeterum  ne  litigando  et  altercando  frustra  teratur  tempus,  succurrat  oportet  ecclesiae  definitio,  quam  Gabriel  secure  praeterit.  Nam  quod  antiquitatem  ebuccinat,  stolidae  impudentiae  est.  Perinde  nobiscum  agit,  ac  si  bellum  indixissemus  toti  veteri  ecclesiae:  a  quo  ita  longe  absumus,  ut  doctrinam  sanctorum  patrum  barbarie  papatus  obrutam  suo  nitori  restituere  conemur.  Certe  nostro  studio,  vigiliis  ac  diligentia  factum  est,  ut  nunc  multis  sint  familiares  veterum  libri,  qui  sub  denso  pulvere  apud  ignavos  monachos  latebant.  Quando  itaque  non  hoc  1)  a  s'esgayer  hors  des  liees  sans  rencontre.  Calvini  opera.  Vol.  IX