25:433  433  COMMENTARIUS  IN  IOSUE  CAR  I.  434  si  totum  se  eius  doctrinae  addicat.  Magnopere  enim  refert,  ubi  ad  nos  terrendos  impendent  pericula,  posse  nos  statuere,  Deo  probari  quidquid  agimus,  quia  aliud  nihil  sit  nobis  propositum,  quam  obtemperare  eius  mandatis.  Porro  quia  non  sufficeret  aliquatenus  parere  Deo,  modestiam  et  sobrietatem  commendat,  qua  Iosue  retineatur  in  simplicitate  obedientiae.  Multi  enim  quibus  rectus  alioqui  est  affectus,  interdum  sibi  plus  sapere  permittunt  quam  liceat:  unde  fit,  ut  per  negligentiam  multa  omittant,  vel  Dei  praeceptis  admisceant  sua  consilia.  Quod  ergo  generaliter  omnibus  vetitum  fuit  in  lege  (Deut.  13,  1),  ne  quid  adderent  vel  detraherent:  nunc  Deus  aa  Iosue  praecipue  accommodat:  quia  si  privatis  hominibus  haec  una  est  vitae  formandae  ratio,  multo  magis  necesse  est,  qui  populo  gubernando  praesunt,  Deo  se  subiicere.  Quod  si  hoc  modestiae  fraeno  opus  habuit  tantus  vir,  ne  metas  suas  transscenderet  :  quam  intolerabilis  audaciae  erit,  si  nos  qui  longe  ab  eo  absumus,  plus  nobis  sumamus  licentiae?  Nominatim  vero  hoc  servo  suo  praescripsit  Deus,  ut  qui  honore  excellunt,  se  tamen  eadem  sciant  lege  teneri,  qua  vulgus  ignobile.  8.  Non  recedat  Assidua  quoque  praecipitur  legis  meditatio:  quia  ubi  vel  ad  exiguum  tempus  intermittitur,  facile  obrepunt  multi  errores  :  et  memoria  contrahit  rubiginem,  ut  multi  abiecta  studii  continuatione  quasi  novi  et  rudes  ad  negotia  accedant.  Iubet  ergo  Deus  servum  suum  quotidianos  facere  progressus,  ut  tota  vita  in  lege  proficere  non  desinat.  Unde  sequitur  eos,  quibus  fastidio  est  hoc  studium,  intolerabili  arrogantia  esse  excaecatos.  Verum  cur  ab  ore  magis  quam  ab  oculis  vetat  legem  recedere?  Quod  de  facie  quidam  accipiunt  per  synecdochen,  frigidum  est.  Itaque  non  dubito,  peculiariter  hoc  quadrare  eius  personae,  qui  non  tantum  sibi  privatim,  sed  toti  populo  cuius  regendi  curam  sustinebat,  studium  de  quo  agitur  debebat  impendere.  Sic  ergo  iubetur  attendere  ad  legis  doctrinam,  ut  pro  munere  sibi  imposito  in  communem  populi  usum  proferat  quod  didicerit.  Interea  iubetur  sua  docilitate  aliis  dare  parendi  exemplum.  Multi  enim  concionando  legem  in  ore  habebunt,  qui  pessimi  interea  erunt  eius  custodes.  Utrumque  ergo  mandatur,  ut  alios  docendo,  suos  quoque  mores  et  se  totum  ad  eandem  normam  formet.  Quod  sequitur  in  altero  membro  versus,  ostendit  profanis  hominibus  tandem  infeliciter  cessurum,  quidquid  spreto  Dei  verbo  tentabunt,  et  quamvis  laeta  principia  interdum  arrideant,  fore  tamen  exitus  maledictos:  quia  non  aliundo  quam  a  favore  Dei  prosperos  successus  sperare  licet,  quo  destitui  aequum  est  consilia  temere  suscepta,  et  omnem  arrogantiam  quae  semper  coniuncta  est  cum  ipsius  Dei  contemptu.  Ergo  fideles,  ut  res  illis  ex  voto  Calvini  opera.  Vol  XXV.