52:431
431
EPJST.
PAULI
AD
TITUM
432
quia
principium
illud
valere
debet
inter
pios,
Deum
non
inanibus
nobiscum
figuris
ludere,
sed
virtute
sua
intus
praestare
quod
externo
signo
demonstrat.
Quare
baptismus
congruenter
et
vere
lavacrum
regenerationis
dicitur.
Vim
et
usum
sacramentorum
recte
is
tenebit
qui
rem
et
signum
ita
con
nectet,
ut
signum
non
faciat
inane
aut
inefficax:
neque
tamen
eius
ornandi
causa
spiritui
sancto
detrahat
quod
suum
est.
Tametsi
autem
neque
abluuntur
baptismo
impii,
neque
renovantur,
nihilominus
vim
istam
quod
ad
Deum
retinet:
quia
utcunque
Dei
gratiam
respuant,
illis
tamen
offertur.
Porro
hic
fideles
Paulus
compellat,
in
quibus
quia
semper
baptismus
est
efficax,
merito
cum
sua
veritate
et
effectu
coniungitur.
Monemur
autem
hac
loquutione,
nisi
velimus
exinanire
sacrum
baptismum,
virtutem
eius
novitate
vitae
esse
comprobandam.
"Renovationis
spiritus
sancti.
Quamquam
signi
meminit,
ut
conspicuam
nobis
Dei
gratiam
faceret:
tamen
ne
in
illo
haereamus,
mox
ad
spiritum
nos
revocat:
ut
sciamus
nos
eius
virtute
non
aqua
mundari,
iuxta
illud
Ezechielis:
Effundam
super
vos
aquas
mundas:
nempe
spiritum
meum
(Ezech.
36,25).
Et
certe
sic
cum
prophetae
verbis
congruunt
Pauli
verba,
ut
idem
ab
utroque
dici
appareat.
Quare
initio
dixi,
Paulum,
quum
proprie
de
spiritu
sancto
agat,
simul
alludere
ad
baptismum.
Ergo
spiritus
Dei
est,
qui
nos
regenerat
facitque
novas
creaturas:
sed
quia
invisibilis
et
occulta
est
eius
gratia,
visibile
in
baptismo
eius
symbolum
conspicitur.
Alii
renovationem
legunt
in
accusativo,
quod
ego
quidem
non
improbo:
sed
altera
lectio
melius
(iudicio
meo)
convenit.
6.
Quod
effudit.
Relativum
apud
Graecos
tam
lavacro
quam
spiritui
convenit:
nam
illis
utrumque
nomen
est
neutrum,
tametsi
quoad
sensum
non
multum
refert:
elegantior
tamen
erit
metaphora
si
lavacro
aptetur
relativum.
Neque
vero
huic
sententiae
repugnat
quod
omnes
promiscue
baptizantur:
nam
quum
effusum
lavacrum
docet,
non
tam
de
signo
quam
de
re
signata
loquitur,
in
qua
sita
est
signi
veritas.
Quum
dicit
o
p
u
l
e
n
t
e
,
significat,
quo
quisque
nostrum
maioribus
donis
excellit,
eo
magis
Dei
misericordiae
esse
obstrictum,
quae
sola
nos
locupletat,
quum
a
nobis
prorsus
bonorum
omnium
inopes
ac
vacui
simus.
Si
quis
obiiciat,
non
omnes
Dei
filios
tantae
opulentiae
esse
compotes,
quin
potius
Dei
gratiam
tenuiter
in
multos
stillare:
responsio
est,
nemini
distribui
tam
exiguam
mensuram,
quin
vere
censeri
possit
dives:
quoniam
minima
spiritus
gutta
(ut
ita
loquar)
veluti
perennis
fons
est
qui
nunquam
arescit.
Ergo
ad
opulentiam
sufficit,
quod,
quantulumcunque
nobis
detur,
nunquam
deficiat.
Per
Iesum
Christum.
Is
enim
solus
est
ia
quo
adoptamur.
Ergo
idem
est
per
quem
efficimur
spi-
|