9:430
demonstrabo
quoties
opus
fuerit,
si
obtemperare
placeat
eorum
consilio,
nihil
magis
fugiendum
esse
idololatria
papali.
Hactenus
strenue
vociferando
hoc
adeptus
Praecentor:
quoniam
ecclesia
erroribus
assidue
infestatur,
sedulo
cavendos
esse
haereticos,
et
cordate
ipsis
resistendum.
En
quam
feliciter
liberali
doctrina
imbutus
fuerit,
qui
rem
indubiam
confuse
exagitando
se
magis
et
suam
catervam
quam
adversarios
gravet.
Transit
deinde
ad
hypothesin
:
1)
utcunque
scripturam
obtendant
haeretici,
obserandas
esse
aures:
quia
solenue
illis
semper
fuerit
mundum
hoc
fuco
decipere,
et
iisdem
armis
Christum
aggressus
sit
Satan.
Equidem
iudicio
opus
esse
fateor,
ne
credulitate
nimia
irretiamur,
ubi
laqueos
tendunt
perversi
scripturae
interpretes.
Sed
ideo
fidem
scripturis
abrogare,
quia
eam
adulterino
sensu
vitiant
ac
corrumpunt
haeretici,
et
fallaci
eius
obiectu
capiuntur
simplices,
non
minus
insipidum
est
quam
profanum.
Gloriantur,
inquit,
scripturis
haeretici,
et
Dei
spiritum
sibi
arrogant.
Fateor
sane.
Ergo
penitus
excutiantur,
et
statim
deprehendetur
vanitas.
Praecentor
autem
[pag.
l
l
]
melodiae
oblitus,
neglecto
examine,
scripturam
repudiari
iubet.
Quanquam
enim
verbo
fatetur
sacram
esse
eius
autoritatem,
et
quam
nefas
sit
convellere,
nec
de
ipsa
esse
controversiam,
sed
tantum
de
sensu:
negat
tamen
aperte
quidquam
in
ea
esse
firmum,
perspicuum,
vel
solidum,
in
quo
tuto
acquiescas.
Summa
redit
ad
vulgare
proverbium
:
Flexibilem
esse
instar
nasi
cerei.
Audacter
enim
negat
ullis
erroribus,
quibus
iam
ab
initio
concussa
fuit
orthodoxa
fides,
allatum
fuisse
remedium
ex
scriptura,
sed
ecclesiae
decretis
fuisse
profligatos.
O
stuporem
plus
quam
beluinum!
Tibi
ergo
Christus
erit
Deus,
quia
sic
placuit
Nicaenae
synodo:
nec
aliud
tuam
conscientiam
contra
Arrium
fulciet,
quam
humana
au
to
ritas?
Quod
si
hodie
superstites
essent
Athanasius
et
eius
collegae,
pecudem
hanc
detestarentur:
quia
nulla
illis
afferri
atrocior
iniuria
potest,
quam
si
quid
asseruerint
non
praeeunte
scriptura.
Si
excipiat,
gubernatos
quidem
fuisse
spiritu
et
verbo
Dei,
simpliciter
tamen
standum
esse
eorum
iudicio,
ut
tollatur
ambiguitas,
et
animi
fluctuare
desinant,
ipsos
quidem
patres
a
temeritate
absolvet,
sed
in
Deum
nimis
sceleste
contumeliosus
ac
blasphemus
erit:
qui
per
Mosem
clamat
se
palam
fecisse
viam
vitae
et
mortis,
ac
in
lege
patefecisse
quidquid
cognitu
utile
erat
(Deut.
30,
15)
:
per
Isaiam
(45,
16)
vero
se
non
in
abscondito
loquutum
esse,
nec
frustra
mandasse,
[pag.
12]
ut
ab
Israele
quaeratur.
Sed
quid
in
re
supervacua
laboro:
quando
eiusmodi
sententiae
passim
occurrunt,
quibus
testatur
spiritus
1)
il
vient
puis
apres
a
specifier.
|