55:430  reprehendit,  corrigendo  remedium  affert:  ut  veritati  et  constantiae  in  omnibus  suis  dictis  assuescant.  Unde  enim  pravus  mos  iurandi,  nisi  quia  tanta  est  hominum  vanitas,  ut  simpliciter  loquentibus  non  credatur?  Nam  si  fidem  in  verbis  suis,  ut  decet,  colerent,  non  opus  esset  tot  superfluis  iuramentis.  Quia  igitur  hominum  perfidia  vel  levitas  fons  est,  unde  iurandi  corruptela  oritur:  ut  posterius  vitium  tollat  Iacobus,  tollendum  esse  prius  docet.  Nam  sanandi  ratio  a  causa  incipere  debet.  Nonnulli  codices  habent,  sit  sermo  vester,  est,  est:  non,  non.  Genuina  tamen  lectio  est  ea  quam  reddidi,  atque  etiam  magis  recepta.  Quid  autem  significet,  iam  exposui:  ut  scilicet  veraces  simus,  firmique  in  omnibus  dictis.  Eodem  sensu  testatur  Paulus  2.  ad  Corinth.  1,  18,  non  fuisse  deprehensum  in  praedicatione  sua  Est  et  non:  sed  eodem  tenore  se  prosequutum  esse  quo  coeperat.  Ne  in  iudicium.  Varia  est  lectio  propter  vocum  affinitatem  anoxptatv  xal  orcoxptatv.  Si  legas,  in  iudicium,  vel  in  condemnationem,  sensus  erit  clarus,  Dei  scilicet  nomen  non  impune  sumptum  iri  frustra:  sed  non  male  quadrabit,  in  simulationem:  quia  (sicuti  iam  dictum  est)  ubi  simplicitas  inter  nos  viget,  praecisa  est  ansa  supervacuis  iuramentis.  Ergo  si  dictis  nostris  omnibus  constet  fides,  sublata  erit  simulatio  quae  nos  ad  temere  iurandum  provocat.  13.  Affligitur  quis.  Significat  nullum  esse  tempus  quo  non  ad  se  Deus  nos  invitet.  Nam  afflictiones  ad  precandum  stimulare  nos  debent:  res  prosperae  laudandi  Dei  materiam  suppeditant.  Atqui  ea  est  hominum  pravitas,  ut  laetari  nequeant  quin  Dei  obliviscantur:  afflicti  vero  deiiciant  animos,  et  desperatione  opprimantur.  Tenenda  igitur  haec  moderatio,  ut  laetitia,  quae  Dei  oblivionem  inducere  solet,  nos  ad  praedicandam  Dei  bonitatem  incitet:  tristitia  autem  nos  ad  precandum  erudiat.  Nam  psallendi  verbum  profano  vel  effraeni  gaudio  opposuit,  quo  exsultant  qui  rebus  prosperis  ad  Deum  ut  par  erat,  non  ducuntur.  14.  Infirmatur  quis  inter  vos?  advocet  presbyteros  ecclesiae,  et  orent  super  eum,  ungentes  eum  oleo  in  nomine  Domini:  15.  Et  oratio  fidei  servabit  aegrotum,  et  excitabit  eum  Dominus:  et  si  peccata  admiserit,  remittentur  illi.  14.  Infirmatur  quis.  Quoniam  tunc  adhuc  vigebat  donum  sanationis,  praecipit  ut  aegroti  confugiant  ad  hoo  remedium.  Certum  quidem  est  non  omnes  fuisse  sanatos,  sed  Dominum  huic  gratiae  locum  dedisse,  quoties  et  quatenus  expedire  noverat:  nec  verisimile  est  promiscue  adhibitum  fuisse  oleum,  sed  tantum  ubi  certa  spes  erat  profectus.  Una  enim  cum  virtute  dabatur  etiam  ministris  discretio,