37:430  modo  daturum  hominibus  materiam  qua  gaudeant:  sed  etiam  eiusdem  gaudii  participem  se  nobiscum  fore.  Tantus  enim  est  ipsius  erga  nos  amor,  ut  non  minus  delectetur  nostro  bono,  quam  si  eo  nobiscum  una  frueretur.  Atque  hinc  non  parum  confirmationis  fidei  nostrae  accedit,  quum  Deum  tali,  tantoque  affectu  erga  nos  duci  audimus.  Si  male  habemus  et  dissipamur,  ait  se  moerore  et  tristitia  affici:  contra,  si  bene  nobis  est  ac  commode,  magnam  ex  felici  nostro  statu  voluptatem  se  capere.  Unde  etiam  prius  vidimus  spiritum  Domini  affici  tristitia,  quum  eversus  ac  confusus  est  is  ordo  quem  requirit  ac  probat:  alibi  sponsi  personam  in  se  transfert  qui  in  uxoris  amore  acquiescit.  20.  (Non  erit  amplius)  Nonnulli  putant  hic  discrimen  notari  inter  legem  et  evangelium:  quod  lex  veluti  paedagogia  discipulos  tenuerit  in  primis  rudimentis,  evangelium  autem  nos  ad  provectam  usque  aetatem  perducat.  Alii  nullum  amplius  aetatis  discrimen  fore  intelligunt,  quod  ubi  aeterna  est  vita,  ibi  neque  pueri  neque  senis  ratio  habeatur.  Ego  vero  prophetae  verba  sic  interpretor:  Sive  pueri  sint,  sive  senes,  sic  ad  maturam  usque  aetatem  perventuros,  ut  semper  vigeant,  velut  in  ipso  flore  aetatis,  denique  semper  vegetos  atque  integros  fore.  Nam  senescimus  et  destituimur  viribus  ob  peccata  nostra.  Cuncti  dies  nostri  te  irascente  dilabuntur,  inquit  Moses  (Psal.  90,  9):  annos  nostros  finimus  dicto  citius.  Dies  annorum  nostrorum  quibus  vivimus,  anni  sunt  septuaginta,  aut  ad  summum  octoginta:  quod  ultra  est  in  praestantissimis  labor  est  ac  molestia:  velociter  transit  vigor  noster  nosque  avolamus.  Christus  autem  venit  ut  reparet  vires  nostras,  ac  restituat,  statumque  nostrum  integrum  servet.  Quanquam  distinguere  convenit  inter  duo  membra.  Nam  ubi  longaevos  fore  dixit  ecclesiae  cives,  ut  nemo  nisi  matura  aetate  et  completa  cursus  sui  meta  tollatur  e  mundo:  simul  adiungit  in  ipso  quoque  senio  robustos  fore.  Etsi  autem  maior  pars  fidelium  vix  se  prae  debilitate  sustentat,  aliis  etiam  ante  tempus  vires  sunt  caducae,  non  tamen  fallax  est  ista  promissio:  quia  si  vere  et  perfecte  in  nobis  regnaret  Christus,  floreret  haud  dubie  virtus  eius  in  nobis,  corpusque  et  animum  vegetaret.  Est  igitur  nostris  vitiis  imputandum,  quod  morbis,  doloribus,  senio,  aliisque  incommodis  sumus  obnoxii:  quia  nos  plene  a  Christo  possideri  non  patimur,  nec  ita  profecimus  in  novitate  vitae,  ut  omnem  vetustatem  exuerimus.  Est  etiam  hic  notandum,  benedictiones  aut  animae  aut  corporis  in  solo  Christi  regno,  id  est,  in  ecclesia  esse:  extra  ipsam  igitur  nihil  aliud  quam  maledictio  est.  Unde  sequitur  miseros  et  infelices  esse  omnes  qui  alieni  sunt  ab  hoc  regno:  et  quamvis  floridi  et  vegeti  videantur,  putrida  nihilominus  coram  Deo  et  foetida  esse  cadavera.