48:43
43
IN
ACTA
APOSTOLORUM
44
sequitur
vaticinium
non
solide
nec
perfecte
fuisse
in
eo
impletum.
Quod
autem
omnino
de
Christo
exponi
Psalmus
debeat,
res
ipsa
convincit.
Nam
quum
David
unus
esset
de
filiis
Adae,
illam
universalem
generis
humani
sortem
effugere
non
poterat:
Pulvis
es,
et
in
pulverem
redibis:
apertum
est,
inquam,
omnibus
Adae
filiis
sepulcrum,
quod
ipsos
omnes
deglutiat
et
absumat:
ut
nemo
se
eximere
a
corruptione
possit.
Ita
quum
nos
intuemur
seorsum
a
Christo,
paratum
nobis
sepulcrum
cernimus,
quod
nobis
putredinem
minatur.
Quare,
si
a
Christo
separetur
David,
minime
in
eum
competet
quod
hic
dicitur,
servandum
esse
a
sepulcro.
Quum
ergo
gloriatur
se
expertem
sepulcri
fore,
quod
ad
putredinem
attinet,
procul
dubio
se
in
Christi
corpore
constituit:
in
quo
mors
devicta
est,
atque
abolitum
eius
regnum.
Quod
si
David
non
alia
sibi
ratione
exemptionem
a
sepulcro
promittit,
nisi
quatenus
est
Christi
membrum,
hinc
apparet,
a
Christo
tanquam
a
capite
faciendum
esse
exordium.
Quisquis
sani
erit
iudicii,
facile
agnoscet
valere
hoc
argumentum,
totum
humanum
genus
corruptioni
Deus
subiecit:
ergo
David,
quatenus
unus
erat
ex
hominum
numero,
inde
eximi
non
potuit.
Nec
vero
dubium
est,
quin
Iudaei,
apud
quos
habebatur
haec
concio,
quum
extra
controversiam
axioma
istud
inter
eos
valeret,
a
solo
Christo
sperandam
esse
restitutionem,
ideo
facilius
acquieverint
Petri
dictis:
quia
videbant
non
aliter
constare
quod
verba
sonant
quam
si
ad
Messiam
ventum
esset.
Neque
enim
eo
impudentiae
proruperant,
saltem
isti
quorum
fit
mentio,
ut
auderent
in
rebus
apertis
cavillari.
Deus
enim
pios
et
dociles
auditores
suis
discipulis
tunc
obtulerat
Quaerebant
in*
vetere
testamento
Messiam.
Eius
typum
sciebant
delineatum
fuisse
in
Davide.
Erat
religio
et
scripturae
reverentia.
At
hodie
totius
fere
gentis
desperata
est
impudentia.
Utcunque
urgeantur,
eludunt.
Ubi
nullum
est
effugium,
tamen
perrumpunt.
Victi
nunquam
cedent.
Nec
dubium,
quin
haec
illiberalis
protervia
impietatis
eorum
poena
sit:
sed
redeamus
ad
Petri
concionem.
Quando
non
tantum
praedicat
David
liberatorem
sibi
fore
Deum,
sed
modum
quoque
singularem
exprimit:
nempe,
quod
sepulcri
corruptioni
non
erit
obnoxius,
merito
colligit
Petrus,
id
non
in
ipsum
proprie
competere:
quum
eius
cadaver
in
sepulcro
corruptum
fuerit.
Quia
autem
hoc
dictu
asperum
fuisset
apud
Iudaeos,
verborum
circuitu
duritiem
praemollit.
Non
enim
praecise
uno
verbo
negat,
vere
id
fuisse
in
Davide
impletum,
sed
oblique
tantum
significat,
quia
vulgari
aliorum
more
in
sepulcro
consumptus
iaceat.
Caeterum
ita
de
Christo
vaticinatus
est
David,
ut
et
sibi
privatim
aptarit
hanc
consolationem,
et
extenderit
ad
universum
ecclesiae
corpus.
Nam
quod
in
capite
solidum
est
ac
perfectum,
diffusum
postea
in
singula
|