37:43
43
IN
ISAIAM
44
suum
imitari.
Ergo
armatos
hostes
commemorat
propheta
qui
violenter
ecclesiam
oppugnant:
deinde
adiungit
litigatores,
qui
fraudibus,
calumniis
et
fallaci
iuris
praetextu
molestiam
exhibent.
His
ergo
criminationibus
nos
exerceri
mirum
non
est
:
nec
novum
videri
debet,
si
hodie
multi
nebulones
operam
suam
venditent
Antichristo
ad
nos
calumniandos:
quum
id
iam
olim
prophetis
aliisque
Dei
servis
evenerit.
13.
(Quoniam
ego
Deus
tuus.)
Iam
ostenderat
propheta
ubi
fundanda
sit
fiducia
salutis,
ut
contra
omnes
impetus
perseveret:
nempe,
ubi
Deum
nostrum
esse
nobisque
favere
persuasi
sumus.
Nunc
idem
tradit
sed
aliis
verbis:
nec
tamen
supervacanea
repetitio
est.
Scimus
enim
quam
facile
nobis
excidat
haec
doctrina,
etiamsi
saepius
inculcetur.
Nec
potuit
nimius
esse
in
hac
promissione
commendanda,
quam
in
animis
nostris
radices
agere
difficile
est.
Itaque
sciamus
felicem
nobis
omnium
pugnarum
exitum
fore,
quoniam
Dominus
nobis
adest,
atque
in
eum
respicere
discamus
quoties
difficili
aliqua
pugna
urgemur.
Nam
si
dubii
huc
atque
illuc
spectemus,
nunquam
tranquillo
animo
futuri
sumus.
Quum
autem
deum
se
nostrum
vocat,
non
tantum
commemorat
potentiam
suam,
sed
bonitatis,
quam
in
nos
exercere
vult,
testimonium
reddit.
Nec
enim
sufficeret
nos
persuasos
esse
de
potentia
Dei,
nisi
de
amore
ipsius
pariter
certi
essemus.
Imo
quum
solius
potentiae
mentione
terreamur,
bonitas
proprie
ad
nos
pacandos
valet.
Iterum
vero
et
de
apprehensione
manus,
et
de
voce
loquitur:
quia
magni
nostra
interest
tenere
quae
Deus
amoris
signa
nobis
dederit,
et
coniungere
doctrinam,
quae
nobis
perpetuae
gratiae
fidem
facit.
Itaque
verbo
dicendi
non
parum
inest
ponderis:
nos
enim
suspensos
animi
haerere
necesse
est,
donec
loquatur
Dominus,
cuius
sola
voce
metus
adimi
et
tranquillitas
afferri
potest.
Si
igitur
animo
quieto
esse,
atque
perturbationes,
quae
nobis
variae
accidunt,
vincere
cupimus,
recta
in
eius
vocem
intentos
esse
oportet,
ut
nunquam
ab
ea
animum
divertamus.
Eos
enim
misere
angi
assidueque
vacillare,
atque
incertos
esse
necesse
est
qui
hanc
Dei
vocem
audire
nolunt,
vel
non
satis
attente
audiunt.
14.
(Ne
timeas
vermis,)
Parum
honorifice
videtur
loqui
de
Iudaeis,
dum
eos
vermem,
deinde
mortuos
appellat.
Sed
melius
congruit
haec
comparatio
calamitati
populi,
atque
aptior
est
ad
ipsum
consolandum,
quam
si
gentem
electam
vocasset,
regale
sacerdotium,
sanctam
arborem
ex
sancta
radice,
et
aliis
eiusmodi
titulis
ornasset.
Imo
absurdum
fuisset
magnificis
illis
nominibus
ipsos
vocare
dum
miseria
extrema
premebantur.
Quare
vermis
nomine,
quasi
ignominiis
populi
condolescens,
eo
melius
in
spem
bonam
erigit:
quia
eum
quamlibet
abiectum
et
contemptum
a
se
tamen
respici
docet.
Perinde
ac
si
diceret:
Tametsi
nullus
sis,
ego
tamen
|