2:43
[CO
2.43]
Sed
omnium
tamen
confessione,
prae
se
fert
corpus
humanum
tam
ingeniosam
compositionem,
ut
ob
eam
merito
admirabilis
opifex
iudicetur.
[Inst
1.5.3.]
Ac
proinde
quidam
ex
philosophis
olim
hominem
non
immerito
vocarunt
μικρόκοσμον,
quia
rarum
sit
potentiae,
bonitatis
et
sapientiae
Dei
specimen,
satisque
miraculorum
in
se
contineat
occupandis
nostris
mentibus,
modo
ne
attendere
pigeat.
Qua
ratione
Paulus,
ubi
admonuit,
Deum
palpando
a
caecis
quoque
posse
deprehendi,
mox
procul
quaerendum
non
esse
adiungit,
quia
scilicet
intus
singuli
coelestem
gratiam
qua
vegetantur,
indubie
sentiunt
(Act.
17,
27).
Si
vero,
ut
Deum
apprehendamus,
extra
nos
egredi
opus
non
est,
quam
veniam
merebitur
eius
socordia,
qui
ut
Deum
inveniat,
in
se
descendere
gravabitur?
Eadem
etiam
ratio
est
cur
David,
ubi
breviter
celebravit
admirabile
Dei
nomen
et
decus
quae
ubique
refulgent,
statim
exclamet
(Psal.
8,
5):
quid
est
homo
cuius
memor
es?
Item:
ex
ore
infantium
et
lactantium
stabilisti
robur.
Siquidem
non
tantum
in
genere
humano
clarum
operum
Dei
speculum
exstare
pronunciat,
sed
infantibus
dum
a
matrum
uberibus
pendent,
satis
disertas
esse
linguas
ad
praedicandam
eius
gloriam,
ut
minime
opus
sit
aliis
rhetoribus.
Unde
etiam
eorum
ora
in
aciem
producere
non
dubitat
tanquam
valide
instructa
ad
refellendam
eorum
amentiam
qui
Dei
nomen
pro
diabolica
sua
superbia
exstinguere
cuperent.
Unde
et
illud
emergit
quod
ex
Arato
citat
Paulus,
nos
esse
Dei
progeniem
(Act.
17,
28);
quia
tanta
praestantia
nos
exornans,
se
patrem
nobis
esse
testatus
est.
Sicuti
etiam
ex
communi
sensu
et
quasi
dictante
experientia
profani
poetae
eum
vocarunt
hominum
patrem.
Neque
vero
se
quisquam
ultro
et
libenter
Deo
addicet
in
obsequium,
nisi
qui
gustato
paterno
eius
amore
vicissim
ad
eum
amandum
et
colendum
illectus
fuerit.
[Inst
1.5.4.]
Hic
autem
detegitur
foeda
hominum
ingratitudo,
qui
dum
in
se
continent
officinam
innumeris
Dei
operibus
nobilem,
et
simul
tabernam
inaestimabili
opum
copia
refertam,
quum
erumpere
deberent
in
laudes,
tanto
maiore
fastu
contra
inflantur
ac
turgent.
Quam
miris
modis
in
ipsis
operetur
Deus,
sentiunt:
quantam
etiam
donorum
varietatem
ex
eius
liberalitate
possideant,
usu
ipso
docentur.
Haec
divinitatis
signa
esse,
coguntur
scire
velint
nolint;
intus
tamen
supprimunt.
Non
opus
quidem
est
extra
se
ipsos
egredi,
modo
ne
sibi
abrogando
quod
e
coelis
datum
est,
defodiant
in
terra
quod
eorum
mentibus
ad
Deum
clare
videndum
praelucet.
Imo
prodigiosos
hodie
multos
spiritus
terra
sustinet,
qui
totum
divinitatis
semen
in
natura
humana
sparsum
conferre
non
dubitant
ad
obruendum
Dei
nomen.
Quam
detestabilis
est,
obsecro,
haec
vesania,
ut
homo
in
corpore
suo
et
anima
centies
Deum
reperiens,
hoc
ipso
excellentiae
praetextu
Deum
esse
neget?
Non
dicent
se
fortuito
a
brutis
animantibus
distinctos;
tantum
obducto
naturae
velo,
|