[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


2:43  [CO  2.43]  Sed  omnium  tamen  confessione,  prae  se  fert  corpus  humanum  tam  ingeniosam  compositionem,  ut  ob  eam  merito  admirabilis  opifex  iudicetur.  [Inst  1.5.3.]  Ac  proinde  quidam  ex  philosophis  olim  hominem  non  immerito  vocarunt  μικρόκοσμον,  quia  rarum  sit  potentiae,  bonitatis  et  sapientiae  Dei  specimen,  satisque  miraculorum  in  se  contineat  occupandis  nostris  mentibus,  modo  ne  attendere  pigeat.  Qua  ratione  Paulus,  ubi  admonuit,  Deum  palpando  a  caecis  quoque  posse  deprehendi,  mox  procul  quaerendum  non  esse  adiungit,  quia  scilicet  intus  singuli  coelestem  gratiam  qua  vegetantur,  indubie  sentiunt  (Act.  17,  27).  Si  vero,  ut  Deum  apprehendamus,  extra  nos  egredi  opus  non  est,  quam  veniam  merebitur  eius  socordia,  qui  ut  Deum  inveniat,  in  se  descendere  gravabitur?  Eadem  etiam  ratio  est  cur  David,  ubi  breviter  celebravit  admirabile  Dei  nomen  et  decus  quae  ubique  refulgent,  statim  exclamet  (Psal.  8,  5):  quid  est  homo  cuius  memor  es?  Item:  ex  ore  infantium  et  lactantium  stabilisti  robur.  Siquidem  non  tantum  in  genere  humano  clarum  operum  Dei  speculum  exstare  pronunciat,  sed  infantibus  dum  a  matrum  uberibus  pendent,  satis  disertas  esse  linguas  ad  praedicandam  eius  gloriam,  ut  minime  opus  sit  aliis  rhetoribus.  Unde  etiam  eorum  ora  in  aciem  producere  non  dubitat  tanquam  valide  instructa  ad  refellendam  eorum  amentiam  qui  Dei  nomen  pro  diabolica  sua  superbia  exstinguere  cuperent.  Unde  et  illud  emergit  quod  ex  Arato  citat  Paulus,  nos  esse  Dei  progeniem  (Act.  17,  28);  quia  tanta  praestantia  nos  exornans,  se  patrem  nobis  esse  testatus  est.  Sicuti  etiam  ex  communi  sensu  et  quasi  dictante  experientia  profani  poetae  eum  vocarunt  hominum  patrem.  Neque  vero  se  quisquam  ultro  et  libenter  Deo  addicet  in  obsequium,  nisi  qui  gustato  paterno  eius  amore  vicissim  ad  eum  amandum  et  colendum  illectus  fuerit.  [Inst  1.5.4.]  Hic  autem  detegitur  foeda  hominum  ingratitudo,  qui  dum  in  se  continent  officinam  innumeris  Dei  operibus  nobilem,  et  simul  tabernam  inaestimabili  opum  copia  refertam,  quum  erumpere  deberent  in  laudes,  tanto  maiore  fastu  contra  inflantur  ac  turgent.  Quam  miris  modis  in  ipsis  operetur  Deus,  sentiunt:  quantam  etiam  donorum  varietatem  ex  eius  liberalitate  possideant,  usu  ipso  docentur.  Haec  divinitatis  signa  esse,  coguntur  scire  velint  nolint;  intus  tamen  supprimunt.  Non  opus  quidem  est  extra  se  ipsos  egredi,  modo  ne  sibi  abrogando  quod  e  coelis  datum  est,  defodiant  in  terra  quod  eorum  mentibus  ad  Deum  clare  videndum  praelucet.  Imo  prodigiosos  hodie  multos  spiritus  terra  sustinet,  qui  totum  divinitatis  semen  in  natura  humana  sparsum  conferre  non  dubitant  ad  obruendum  Dei  nomen.  Quam  detestabilis  est,  obsecro,  haec  vesania,  ut  homo  in  corpore  suo  et  anima  centies  Deum  reperiens,  hoc  ipso  excellentiae  praetextu  Deum  esse  neget?  Non  dicent  se  fortuito  a  brutis  animantibus  distinctos;  tantum  obducto  naturae  velo,   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci