1:43
[CO
1.
43]
pedes,
manus
et
omnes
corporis
partes
in
aliquam
legis
observationem
componunt,
cor
ab
omni
obedientia
alienissimum
interim
retinent;
tum
se
defunctos
putant,
si
probe
apud
homines
dissimulaverint,
quod
coram
Deo
in
corde
gerunt.
Audiunt:
non
occides,
non
moechaberis,
non
furaberis:
gladium
ad
caedem
non
exerunt,
corpora
sua
meretricibus
[p.74]
non
commiscent,
manus
alienis
bonis
non
iniiciunt.
Haec
omnia
bene
hactenus;
sed
caedes
totis
animis
spirant,
fervent
in
libidinem,
omnium
bona
oculis
retortis
aspiciunt
et
cupiditate
devorant.
Iam
vero
deest
quod
praecipuum
erat
legis.
His
fortiter
reclamat
Paulus
(Rom.
7),
affirmans
legem
spiritualem
esse,
hoc
est,
quae
totam
mentem,
totam
animam,
totam
voluntatem
obsequentem
exigat.
Hunc
cum
esse
legis
sensum
dicimus,
non
novam
ex
nobis
interpretationem
ingerimus,
sed
Christum
optimum
legis
interpretem
sequimur.
Cum
enim
Pharisaei
perversa
opinione
populum
imbuissent,
legem
perficere,
qui
externo
opere
nihil
adversus
legem
perpetrasset
(Matth.
5),
hunc
periculosissimum
errorem
arguit,
et
impudicum
mulieris
aspectum
scortationem
esse
pronunciat,
homicidas
pronunciat
quicunque
fratrem
oderint;
facit
enim
reos
iudicio,
qui
vel
iram
animo
conceperint,
reos
consilio,
qui
murmurando
aut
fremendo
aliquam
offensi
animi
significationem
dederint,
reos
geennae
ignis,
qui
convitiis
et
maledictis
in
apertam
iram
prosilierint.
Haec
qui
non
viderunt,
finxerunt
Christum
alterum
Mosen
legis
evangelicae
latorem,
quae
defectum
mosaicae
illius
suppleverit:
quod
falsissimum
est.
Nihil
enim
illic
ad
legem
veterem
adiecit,
sed
Pharisaeorum [p.
75]
mendaciis
obscuratam,
et
fermento
inquinatam,
tantum
asseruit
et
repurgavit.
Eadem
vel
ignorantia
vel
malitia
ex
praeceptis
de
non
appetenda
vindicta,
de
diligendis
inimicis,
quae
et
omnibus
olim
Iudaeis
tradita
fuerunt
et
tum
omnibus
in
commune
Christianis
tradebantur,
consilia
fecerunt,
quibus
parere,
vel
non
parere,
liberum
esset.
Eorum
autem
necessariam
obedien-
[OS
55]
tiam
ad
monachos
relegarunt,
ut
vel
hoc
uno
simplicibus
Christianis
essent
iustiores,
quod
ultro
se
servandis
consiliis
obstringerent.
Et
rationem
assignant,
cur
ea
pro
legibus
non
recipiant,
quod
sibi
onerosa
nimium
et
gravia
videantur,
Christianis
praesertim,
qui
sunt
sub
lege
gratiae.
Itane
legem
Dei
aeternam,
de
diligendo
proximo,
refigere
audent?
An
non
autem
proximum
nostrum
proposita
parabola
(Luc.
10),
vel
alienissimum
quemque
esse,
cui
opera
nostra
usui
esset,
declaravit
Christus?
An
non
passim
occurrunt
mandata,
quae
inimicorum
dilectionem
a
nobis
exigant
(Prov.
25.
Rom.
12)?
Ut
cum
esurientes
iubemur
pascere,
eorum
errantes
boves
et
asinos
in
viam
dirigere,
aut
oneri
succumbentes
sublevare
(Exod.
23).
An
non
est
aeternum
verbum
Domini
:
mihi
vindictam,
et
ego
retribuam
(Deut.
32.
Hebr.
10)?
|