52:429
429
CAPUT
III.
430
tione
quae
fit
per
evangelium,
dum
se
peculiariter
electis
offert
ac
patefacit.
Neque
enim
priore
illo
Christo
adventu
renovatus
fuit
Paulus:
imo
Christus
resurrexerat
in
gloriam,
salus
in
nomine
ipsius
plurimis
non
in
Iudaea
tantum,
sed
per
vicinas
regiones
affulserat,
quum
Paulus,
infidelitate
caecus,
gratiam
hanc
modis
omnibus
exstinguendam
curabat.
Ergo
tunc
sibi
et
aliis
apparuisse
Dei
gratiam
intelligit,
dum
illuminati
sunt
in
evangelii
notitiam.
Nec
vero
aliter
quadraret
applicatio:
quia
non
indifferenter
de
suae
aetatis
hominibus
agit,
sed
proprie
compellat
eos,
qui
segregati
erant
ex
reliquo
numero:
ac
si
dixisses
olim
fuisse
similes
incredulis
qui
adhuc
in
tenebris
demersi
sunt:
nunc
autem
non
proprio
merito,
sed
Dei
gratia
ab
illis
differre,
quemadmodum
ad
1.
Corinth,
e,
7
eadem
ratione
arrogantiam
omnem
carnis
retundit.
Quis
enim
te
discernit,
vel
reddit
aliis
praestantiorem?
Bonitas
et
amor.
Bonitatem
priore
loco
recte
posuit,
quae
Deum
ad
nos
amandos
inclinat.
Neque
enim
in
nobis
inveniet
quod
amare
debeat:
sed
ideo
amat,
quia
bonus
est
et
misericors.
Caeterum
utcunque
suam
omnibus
bonitatem
et
dilectionem
testetur,
non
tamen
eam
agnoscimus
nisi
fide,
dum
se
in
Christo
patrem
declarat.
Fruebatur
Paulus,
antequam
vocatus
esset
ad
fidem
Christi,
innumeris
Dei
bonis,
quae
paternae
Dei
clementiae
gustum
illi
dare
poterant:
eruditus
fuerat
a
puero
per
legis
doctrinam.
Errat
tamen
in
tenebris
ne
sentiat
Dei
bonitatem,
donec
spiritus
mentem
eius
illustret,
atque
interveniat
Christus
testis
ac
sponsor
gratiae
Dei
patris,
a
qua,
sine
ipso,
sumus
omnes
alieni.
Ita
humanitatem
Dei
nonnisi
fidei
luce
patefactam
intelligit
5.
Non
ex
operibus.
Meminerimus
Paulum
hic
sermonem
habere
ad
fideles,
ac
modum
describere
quo
in
regnum
Dei
ingressi
sint.
Negat
eos
quidquam
operibus
suisse
promeritos
ut
salutis
fierent
participes,
velut
Deo
reconciliarentur
per
fidem:
sed
hoc
bonum
adeptos
fuisse
dicit
sola
Dei
misericordia.
Proinde
ex
eius
verbis
colligimus,
nihil
nos
afferre
ad
Deum,
sed
mera
eius
gratia
praeveniri,
nullo
operum
respectu.
Nam
quum
dicit,
non
ex
operibus
quae
fecissemus,
significat
nihil
posse
nos
quam
peccare,
donec
regeniti
simus
a
Deo.
Pendet
enim
haec
negatio
ex
superiore
affirmatione,
ubi
dixerat,
stultos
et
immorigeros
esse,
variisque
cupiditatibus
addictos,
qui
nondum
reformati
sunt
in
Christo:
ac
sane
ex
tam
corrupta
massa
quodnam
prodiret
bonum
opus?
Insaniunt
ergo
qui
hominem
suis
(ut
vocant)
praeparationibus
accedere
ad
Deum
fingunt.
Tota
enim
vitae
periodo
longius
ab
eo
discedunt,
donec
sua
manu
ab
errore
eos
in
viam
retrahit.
Denique
quod
nos,
potius
quam
alii,
cooptati
sumus
in
Christi
participationem,
id
totum
Paulus
assignat
Dei
misericordiae,
quia
|