55:427
427
EPIST.
IACOBI
428
ut
damnentur
omnes:
quia
nemo
est
qui
non
fratres
suos
offendat,
et
materiam
praebeat
ingemiscendi.
Iam
si
conquerantur
singuli,
omnes
se
mutuo
accusabunt:
nemo
enim
tam
innocens,
qui
non
aliquos
laeserit:
Deus
communis
erit
omnium
iudex.
Quid
ergo
futurum
est,
nisi
ut
quod
quisque
iudicium
in
alios
ferri
cupit,
in
se
ipsum
admittat:
atque
ita
exaudiantur
omnes
in
mutuam
perniciem?
Nemo
itaque
vindictam
de
aliis
exposcat,
nisi
qui
in
caput
suum
volet
accersere.
Ac
ne
temere
ad
eiusmodi
querelas
prosiliant,
iudicem
denuntiat
stare
pro
foribus.
Nam,
quae
nostra
est
propensio
ad
profanandum
Dei
nomen,
in
levissimis
quibusque
offensis
provocamus
ad
eius
iudicium.
Nullum
autem
aptius
fraenum
est
cohibendae
nostrae
temeritati,
quam
si
reputemus
non
in
aerem
evanescere
nostras
imprecationes,
quia
Dei
iudicium
propinquum
sit.
10.
Exemplum
accipite
afflictionis,
fratres
mei,
et
tolerantiae
prophetas
qui
loquuti
sunt
nomine
Domini,
l
l
.
Ecce
beatos
esse
ducimus
eos
qui
sustinent
Patientiam
Iob
audistis,
et
finem
Domini
vidistis,
quod
multum
sit
misericors
et
commiserans.
10.
Exemplum
accipite.
Solatium,
quod
affert,
non
illud
est
quod
vulgari
proverbio
dicunt,
miseros
expetere
ut
qualescunque
habeant
malorum
socios.
Sed
eos
proponit
socios,
quorum
numero
aggregari
optabile
sit:
et
quibuscum
si
communis
sit
nobis
conditio,
non
potest
misera
esse.
Nam
sicuti
necesse
est
extremo
moerore
nos
affici,
si
quid
nobis
mali
accidat,
quod
nunquam
experti
sint
filii
Dei:
ita
haec
singularis
est
consolatio,
quum
scimus
nos
nihil
pati
ab
illis
diversum:
imo
ad
idem
iugum
cum
ipsis
sustinendum
nos
aptari
cognoscimus.
Quum
audiret
Iob
a
suis
amicis:
Convertere
ad
sanctos:
an
aliquem
reperies
qui
tibi
sit
similis
(Iob.
5,
1)?
erat
haec
vox
Satanae,
qua
praecipitare
in
desperationem
ipsum
volebat.
Ex
adverso
dum
spiritus
per
os
Iacobi
nos
vult
in
bonam
spem
erigere,
sanctos
omnes
praeeuntes
nobis
ostendit,
qui
nobis
veluti
manum
porrigant,
suoque
exemplo
nos
invitent
ad
subeundas
et
vincendas
afflictiones.
Promiscue
quidem
aerumnis
et
rebus
adversis
subiecta
est
hominum
vita:
sed
Iacobus
non
quosvis
adducit
in
exemplum,
quia
nihil
iuvaret
cum
multitudine
perire:
verum
prophetas
eligit
quorum
felix
est
societas.
Nihil
est
aliud
quod
nos
frangat
ac
exanimet
quam
miseriae
sensus.
Proinde
haec
vera
consolatio
est,
quae
mala
vulgo
putantur,
sentire
nobis
esse
salutis
adiumenta.
Hoc
quidem
ab
intelligentia
carnis
valde
est
alienum:
sic
tamen
statuere
debent
fideles,
se
beatos
esse
quum
variis
aerumnis
probantur
a
Domino.
Hoc
ut
persuadeat
Iacobus,
finem
afflictionum
in
prophetis
considerandum
esse
admonet:
nam
quia
in
propriis
malis,
|