55:426
impios
castigat:
hunc
tamen
locum
de
postrema
liberatione
interpretari
malo.
Ecce
agricola.
Eandem
similitudinem
breviter
attingit
Paulus
in
secunda
ad
Timoth,
cap.
2,
6.
quum
dicit,
laborare
agricolam
oportere,
priusquam
fructus
colligat:
sed
expressior
est
Iacobi
oratio.
Diuturnam
enim
agricolae
patientiam
commemorat:
qui
postquam
semen
terrae
mandavit,
secure
vel
saltem
patienter
exspectat,
dum
adveniat
tempus
messis:
nec
moleste
fert
quod
non
statim
terra
maturum
fructum
reddat.
Unde
colligit,
non
debere
nos
ultra
modum
anxios
esse,
si
nunc
laborandum
sit
ac
serendum,
donec
appareat,
tanquam
messis,
dies
Domini.
F
r
u
c
t
um
p
r
e
t
i
o
s
um
vocari
interpretor,
quoniam
alimonia
est,
ao
vitae
sustinendae
ratio.
Significat
autem
Iacobus,
quum
agricola
vitam
suam,
quae
illi
tam
pretiosa
est,
in
terrae
gremio
depositam
latere
diu
sinat,
votumque
fructus
colligendi
placide
suspendat:
nos
esse
nimis
praecipites
ac
importunos,
nisi
aequis
animis
redemptionis
nostrae
diem
exspectemus.
Alias
similitudinis
partes
non
opus
est
sigillatim
persequi.
Pluviam
matutinam.
Duobus
istis
epithetis
duo
tempora
notantur
:
prius,
quod
paulo
post
sementem
sequitur:
alterum,
dum
maturescunt
segetes.
Sio
loquuntur
prophetae,
quum
pluviae
opportunitatem
exprimere
volunt,
quam
promisit
Moses
Deuter.
28,
12,
Ioel.
2,
23,
et
Osee
6,
3.
Utramque
autem
commemorat,
ut
melius
exprimat,
non
frangi
longi
temporis
taedio
agricolas,
quin
sustineant
moram.
3.
Confirmate
corda
vestra.
Ne
quis
obiiceret,
nimium
differri
liberationis
tempus,
occurrit,
dicens
prope
instare
Dominum,
vel
(quod
idem
est)
eius
adventum
appropinquasse.
Interea
iubet
corrigere
animi
mollitiem,
quae
nos
debilitat
ne
sperando
perseveremus.
Et
certe
longum
ideo
apparet
tempus,
quia
nos
teneri
nimis
ac
delicati
sumus.
Ergo
colligendum
est
robur
ad
durandum:
colligi
autem
melius
non
potest
quam
ex
spe
et
quasi
intuitu
propinqui
adventus
Domini.
9.
Ne
ingemiscatis.
Quia
audiuntur
multorum
querimoniae,
se
durius
tractari
quam
alios,
locus
hic
a
quibusdam
ita
exponitur,
quasi
iubeat
Iacobus
unumquemque
sorte
sua
contentum,
non
invidere
aliis,
neque
indigne
ferre
si
tolerabilior
sit
aliorum
conditio.
Sed
ego
aliter
interpretor.
Postquam
enim
de
infausto
eorum
exitu
disseruit,
qui
bonis
et
quietis
hominibus
molesti
sunt
sua
tyrannide:
iam
fideles
hortatur
ut
inter
se
aequi
sint,
et
in
condonandis
offensis
faciles.
Hunc
esse
genuinum
sensum,
ex
ratione
addita
colligi
potest.
Nolite,
inquit,
alii
in
alios
queruli
esse,
ne
omnes
condemnemini.
Ingemiscere
quidem
licet,
quoties
aliquid
nos
mali
angit:
sed
gemitum
accusatorium
intelliget,
ubi
alii
de
aliis
apud
Dominum
expostulant.
Futurum
autem
hoc
modo
denuntiat
|