52:424  deceat,  quoties  salutis  nostrae  subit  desiderium  vel  cogitatio.  G-loriam  Dei  interpretor,  non  tantum  qua  in  se  gloriosus  ipse  erit,  sed  qua  tunc  se  quaquaversum  diffundet,  ut  omnes  suos  electos  eius  faciat  participes.  Magnum  ideo  nominat:  quia  eius  magnitudo,  quam  nunc  inani  mundi  fulgore  excaecati  homines  extenuant,  ac  interdum  quoque,  quantum  in  se  est,  exinaniunt:  demum  ultimo  die  se  proferet.  Mundi  enim  species,  dum  magna  oculis  nostris  apparet,  sic  oculos  perstringit,  ut  Dei  gloria  quasi  in  tenebris  lateat.  At  Christus  adventu  suo  fumos  mundi  omnes  discutiet,  ut  nihil  amplius  obscuret  gloriae  suae  splendorem,  nihil  amplitudinem  diminuat.  Demonstrat  quidem  Dominus  quotidie  suis  operibus  suam  maiestatem:  sed  quia  homines  impedit  sua  caecitas  ne  eam  conspiciant,  latere  nihilominus  in  obscuro  dicitur.  At  Paulus  iam  nunc  fide  vult  a  fidelibus  considerari  quod  ultimo  die  manifestabitur:  ideoque  magnifieri  Deum  quem  mundus  vel  contemnit,  vel  saltem  pro  sua  dignitate  minime  aestimat.  Porro  dubium  est,  coniunctimne  haec  legenda  sint,  Christi  magni  Dei  et  servatoris:  an  vero  de  patre  et  filio  disiunctim.  Ariani,  hunc  posteriorem  sensum  arripientes,  probare  inde  conati  sunt  filium  esse  patre  minorem:  quia  hic  distinctionis  causa  a  Paulo  dicatur  magnus  Deus.  Orthodoxi  ecclesiae  doctores,  ut  obstruerent  aditum  huic  calumniae,  vehementer  contenderunt,  utrumque  de  Christo  praedicari.  Verum  brevius  et  certius  refellere  licet  Arianos,  quia  Paulus  de  revelatione  gloriae  magni  Dei  loquutus  mox  Christum  adiunxit,  ut  sciremus  in  huius  persona  fore  illam  gloriae  revelationem  :  ac  si  diceret,  ubi  Christus  apparuerit,  tunc  patefactum  nobis  iri  divinae  gloriae  magnitudinem.  Hinc  discimus  primum,  nihil  esse  quod  nos  ad  studium  bene  agendi  alacriores  reddat,  quam  spem  futurae  resurrectionis.  Deinde  in  hanc  debere  semper  esse  intentos  fideles,  ne  in  recto  cursu  fatigentur:  nisi  enim  toti  inde  pendeamus,  subinde  delabimur  ad  mundi  vanitates.  Sed  quoniam  formidabilis  esse  nobis  posset  Domini  adventus  in  iudicium,  proponitur  nobis  Christus  servator,  qui  idem  futurus  est  iudex.  14.  Qui  dedit  se  ipsum.  Aliud  exhortationis  argumentum  a  fide  aut  effectu  mortis  Christi.  Ideo  se  obtulit  pro  nobis  Christus,  ut  nos  redimeret  a  peccati  servitute  et  acquireret  sibi  quasi  in  peculium.  Ergo  eius  gratia  necessario  secum  affert  vitae  novitatem:  quia  redemptionis  beneficium  faciunt  irritum  qui  serviunt  adhuc  peccato.  Iam  vero  a  peccati  servitute  vendicamur,  ut  serviamus  Dei  iustitiae.  Proinde  hoc  secundum  mox  addidit,  de  populo  peculiari,  bonorum  operum  studioso.  Quo  significat,  perire  in  nobis  redemptionis  fructum,  si  mundi  concupiscentiis  adhuc  tenemur  impliciti.  Ac  quo  melius  exprimeret,  nos  Christi