55:423  423  EPIST.  IACOBI  424  tam  horrendam  ao  diram  fore  maledictionis  divinae  gravitatem  io  divites,  ut  erumpere  in  ululatum  cogantur:  ac  si  uno  verbo  diceret:  V^e  vobis.  Sed  et  prophetica  est  loquendi  forma,  dum  impii,  propositis  in  medium  poenis  quae  eos  manent,  quasi  in  rem  praesentem  iam  trahuntur.  Quum  ergo  nunc  8  i  bi  blandiantur,  ac  fortunam,  in  qua  se  beatos  putant,  sibi  polliceantur  aeternam  fore,  pronuntiat  instare  illis  gravissimas  aerumnas.  2.  Divitiae  vestrae.  Potest  esse  duplex  sensus,  vel  ut  stultam  eorum  fiduciam  rideat,  quia  divitiae,  in  quibus  felicitatem  suam  reponunt,  sint  plusquam  caducae,  imo  quod  uno  Dei  flatu  in  nihilum  redigendae  sint:  vel  ut  inexplebilem  eorum  avaritiam  reprehendat,  quia  in  hoc  tantum  opes  congerant,  ut  pereant  sine  aliquo  usu.  Hic  posterior  sensus  melius  congruit.  Est  quidem  illud  verum,  insanos  esse  divites  qui  in  rebus  tam  evanidis,  ut  sunt  vestes,  aurum,  et  argentum,  et  similia,  gloriantur:  quandoquidem  hoc  nihil  aliud  est  quam  suam  gloriam  aerugini  ac  tineis  subiicere.  Deinde  notum  est  illud,  male  parta,  male  statim  dilabi:  quia  Dei  maledictio  omnia  absumit.  Neque  enim  aequum  est,  improbos  vel  eorum  haeredes  opibus  frui,  quas  violenter  quasi  e  manu  Dei  rapuerunt.  Sed  quia  Iacobus  hic  vitia  enumerat,  quibus  divites  calamitatem,  de  qua  meminit,  sibi  accersunt:  contextus  hoc  postulat  (meo  iudicio)  ut  dicamus  hic  immensam  divitum  rapacitatem  perstringi:  dum  supprimunt  quidquid  undecunque  possunt  ad  se  trahere,  ut  inutiliter  in  arca  computrescat.  Ita  enim  fit  ut  quae  Deus  creaverat  in  hominum  usus,  ipsi  perdant,  quasi  humanae  naturae  hostes.  Notandum  autem  est:  quae  hic  recenset  vitia,  non  competere  in  singulos.  Nam  alii  divitum  laute  sibi  indulgent:  alii  in  pompas  et  ostentationem  multa  dilapidant:  alii  genium  fraudantes,  misere  in  suis  sordibus  victitant.  Sciamus  ergo  alia  aliis  vitia  hic  exprobrari:  generaliter  tamen  damnantur  omnes  qui  vel  iniuste  sibi  divitias  accumulant,  vel  illis  perperam  abutuntur.  Caeterum  quod  nunc  Iacobus  dicit,  non  solum  extremae  tenacitatis  divitibus  convenit  (qualis  est  Plautinus  Euclio1),  sed  quibusdam  etiam  alioqui  splendidis  et  lautis,  qui  malunt  apud  se  corrumpi  opum  acervos,  quam  in  necessarios  usus  erogare.  Tanta  est  enim  quorundam  malignitas  ut  communem  aliis  solem  et  aerem  esse  aegre  ferant.  3.  In  testimonium  vobis  erit  Hoc  expositionem,  quam  prius  attuli,  confirmat.  Neque  enim  Deus  aurum  destinavit  aerugini,  neque  vestes  tineis  :  quin  potius  haec  voluit  esse  humanae  vitae  subsidia.  Quare  ipsa  sine  usu  consumptio,  testis  ipsorum  inhumanitatis  erit.  Auri  et  argenti  putredo,  quasi  i  In  Aulularia