7:42
profertur
autoritas
Cypriani,
qui
dicit
de
sacris
virginibus
vel
monialibus,
epistola
undecima:
quod
si
perseverare
nolunt,
vel
non
possunt,
melius
est
ut
nubant,
quam
ut
in
ignem
deliciis
cadant.
Sed
ratio
est
in
contrarium,
quemadmodum
etiam
determinant
canonistae,
propter
contumaciam,
et
magis
directam
voti
infractionem.
Probatur
etiam
praeterea,
vota
obligatoria
esse,
ex
dispensatione
et
solutione
illorum.
Quia
papa
non
dispensat
de
votis,
nisi
beneficio
clavium.
Unde
sequitur,
quod
ligent
conscientiam.
Restat
unum
dubium
super
eo,
quod
magistri
nostri
dicunt,
etiam
si
sint
monastica:
quia
videntur
innuere,
quod
minus
habeant
firmitatis
quam
alia.
Sed
nota,
hoc
fuisse
positum
propter
difficultatem,
quae
posset
tentare
monachos
ad
resiliendum,
sine
hoc
fraeno.
ANTIDOTUM.
In
votis
tria
haec
sunt
spectanda.
An
in
potestate
nostra
sit,
quod
vovemus;
deinde,
an
finis
vovendi
rectus
sit;
tertio,
an
quod
vovemus,
Deo
placeat.
Ubi
haec
desunt,
vel
unum
ipsorum,
vota
esse
irrita
nulliusque
momenti
constituimus.
Porro
non
esse
in
cuiusvis
manu
perpetuam
continentiam,
docet
scriptura.
Christus
enim
testatur,
non
omnes
capere
hoc
verbum
(Matth.
19,
11).
Et
Paulus
admonet,
distributa
esse
dona
Dei,
loquens
de
hoc
ipso
dono,
ut
singulare
esse
intelligamus,
quod
non
omnibus
sit
concessum
(1
Cor.
7,
7
s.).
Ideoque
ad
coniugii
remedium
confugere
iubet
omnes,
qui
uruntur.
Qui
non
potest
continere,
inquit,
uxorem
ducat.
Item:
propter
scortationem
vitandam,
quisque
uxorem
suam
habeat.
In
vovenda
autem
obedientia
monachali,
vitiosum
esse
finem,
hoc
uno
verbo
Pauli
palam
est:
quod
omnes
ἐθελοθρησκείας,
id
est,
cultus
voluntarios,
quos
homines
suo
arbitrio
instituant,
damnat.
Hoc
enim
verbo
utitur
ad
Colossenses,
ubi
interpres
reddidit
superstitionem
(Col.
2,
23).
Sic
autem
vovent
monachi
obedientiam
suis
patribus,*)
ut
hominum
figmentis
Deum
colant.
Paupertatem
hanc,
quam
vovent,
Deo
nequaquam
esse
acceptam,
imo
prorsus
displicere,
dicimus.
Iubet
enim
Deus
suo
quemque
labore
vivere.
Et
Paulus
dicit:
Qui
non
laborat,
non
manducet:
vitamque
inordinatam
vocat,
quum
quis
ex
alieno
sudore
otiosus
vivit:
ac
tales
excommunicari
praecipit
(2
Thess.
3,
10).
Deinde
voluntaria
paupertas,
quam
nobis
commendat
Deus,
haec
est,
ut
qui
dives
est,
elargiendo
sua
ad
sublevandam
fratrum
inopiam,
exemplo
Christi,
sicut
dicit
Paulus,
pauperem
se
faciat
(2
Cor.
8,
9).
Sic
autem
paupertatem
monachi
profitentur,
ut
in
otio
nunquam
esuriant,
devorent
bona
pauperum,
bene
faciendi
facultate
se
privent.
In
summa
constituimus,
vota,
1)
a
leurs
Abbez,
Prieurs
et
beaux-peres
gardiens.
|