47:42
decus,
quod
nuptiale
convivium
non
modo
Christus
sua
praesentia
dignatus
est,
sed
primo
a
se
edito
miraculo
ornavit.
Exstant
vetusti
quidam
canones,
quibus
clerici
nuptias
adire
vetantur.
Causa
vetandi
fuit,
ne
lascivias
quae
illic
ut
plurimum
grassantur
spectando
earum
quodammodo
approbatores
essent.
At
vero
longe
praestitisset,
tantum
illuc
gravitatis
secum
afferre,
ut
licentiam
compescerent,
quam
sibi
in
latebris
indulgent
protervi
homines
ac
dissoluti.
Nobis
vero
potius
Christi
exemplum
sit
pro
lege:
nec
quidquam
putemus
utilius
esse
factu
quam
quod
eum
fecisse
legimus.
Manifestavit
gloriam.
Quia
tunc
scilicet
memorabile
et
gloriosum
specimen
edidit,
unde
filium
Dei
esse
constaret.
Quaecunque
enim
miracula
ostendit
mundo,
totidem
divinae
eius
potentiae
testimonia
fuerunt.
Tunc
autem
opportunum
illustrandae
eius
gloriae
tempus
advenerat,
quum
ex
patris
mandato
innotescere
vellet.
Unde
etiam
colligitur
miraculorum
finis.
Perinde
enim
valet
haec
loquutio,
ac
si
dictum
esset,
Christum,
ut
patefaceret
gloriam
suam,
miraculum
hoc
edidisse.
Quid
ergo
de
miraculis
sentiendum,
quae
gloriam
Christi
obscurant?
Crediderunt
in
eum
discipuli.
Si
discipuli
erant,
aliqua
fide
iam
imbutos
esse
oportuit.
Sed
quum
hactenus
non
certa
et
explicita
fide
eum
sequuti
essent,
tunc
demum
se
illi
addicere
coeperunt,
ut
Messiam
agnoscerent,
qualis
iam
illis
praedicatus
fuerat.
Magna
vero
Christi
indulgentia,
quod
pro
discipulis
habet,
in
quibus
tam
pusilla
est
fides.
Et
sane
haec
doctrina
generaliter
ad
nos
omnes
patet.
Nam
quae
adulta
nunc
est
fides,
infantiam
prius
suam
habuit,
imo
in
nemine
tam
perfecta
est,
quin
ad
unum
omnes
credendo
proficere
necesse
sit.
Ita
qui
iam
credebant,
quatenus
ad
scopum
maiores
quotidie
faciunt
progressus,
credere
incipiunt.
Ergo
qui
fidei
primitias
adepti
sunt,
semper
ad
profectum
contendant.
Fructus
etiam
miraculorum
hic
ostenditur,
nempe
quod
ad
confirmationem
profectumque
fidei
referri
debent.
Qui
alio
detorquet,
totum
eorum
usum
corrumpit
et
adulterat.
Sicuti
papistas
videmus
non
alium
in
finem
iactare
fictitia
sua
miracula,
nisi
ut
fidem
obruant,
et
a
Christo
mentes
avertant
ad
creaturas.
12.
Post
hoc
descendit
in
Capernaum
ipse
et
mater
eius,
et
fratres
eius,
et
discipuli
eius:
et
illic
mansit
non
multos
dies.
13.
Erat
autem
in
propinquo
pascha
Iudaeorum:
itaque
adscendit
Iesus
Hierosolymam.
14.
Et
invenit
in
templo
quosdam
qui
vendebant
boves,
et
oves,
et
columbas,
nummularios
item
sedentes.
15.
Et
facto
ex
funiculis
flagello,
omnes
e
templo
eiecit
cum
ovibus
et
bobus,
et
nummulariorum
effudit
pecuniam^
mensasque
evertit.
16.
Et
his
qui
columbas
vendebant
dixit:
Tollite
ista
hinc,
ne
faciatis
|