1:42  [CO  1.  42]  1  Tim.  5).  Parentes,  liberos  ut  sibi  a  Deo  commissos,  alendos,  docendos,  regendos,  suscipiant;  nec  sua  inhumanitate  ac  saevitia  eorum  animos  exasperent  et  a  se  avertant;  sed  lenitate  et  indulgentia,  quae  suam  personam  deceat,  eos  foveant  et  amplectantur,  quomodo  et  suam  illis  observationem  a  liberis  deberi,  ante  dictum  est  (Eph.  6.  Col.  3).  Iuniores  senilem  aetatem  revereantur,  ut  eam  aetatem  honorabilem  esse  Dominus  voluit.  Senes  quoque  iuventutis  imbecillitatem  sua  prudentia  et  quo  magis [p. 72]  quam  illi  pollent  rerum  usu,  moderentur,  non  asperis  clamosisque  insectationibus  eos  incessentes,  sed  comitate  ac  facilitate  severitatem  temperantes.  Servi  se  ad  officium  sedulos  et  obsequentes  dominis  praestent,  non  ad  oculum  servientes,  sed  ex  animo,  tanquam  obsequia  sua  Deo  reddant.  Domini  quoque  non  morosos  se  et  intractabiles  erga  servos  gerant,  non  asperitate  nimia  eos  vexent,  non  contumeliose  accipiant,  sed  potius  agnoscant  sibi  fratres  esse,  eiusdemque  Domini,  qui  in  coelis  est,  conservos,  quos  mutuo  amare  et  tolerare  in  omni  mansuetudine  debeant  (Eph.  6.  Col.  3.  Tit.  2.  1  Petr.  2.  Col.  4.  Philem.).  Ad  hunc  modum  quisque  reputet,  quid  in  suo  ordine  ac  loco  proximis  debeat  et  quod  debet,  solvat.  Habemus  totam  legem  decem  mandatis  explicatam,  quibus  satis  omnium  eorum  admonemur,  quae  vel  a  nobis  exigit  Deus,  vel  fieri  vetat,  tum  erga  se,  tum  erga  alios.  Facile  autem  est  perspicere  quo  tendant  omnia,  nempe  ad  docendam  caritatem.  Ac  primum,  ut  Deum  timeamus,  amemus,  colamus,  ipso  confidamus,  ipsum  invocemus  ac  requiramus,  ab  ipso  omnia  expectemus,  in  ipso  praesidia  nostra  collocemus,  in  ipso  quiescamus:  quae  summa  est  primae  tabulae,  qua  ad  pietatem  peculiariter  instituimur  (Matth.  7).  Deinde,  ut  propter  Deum,  caritatem  cum  aliis  colamus,  ita  cum  omnibus [p. 73]  agendo  ut  nobiscum  agi  optemus  :  quod  est  secundae  tabulae  caput,  non  autem  ut  nos  ipsos  amemus.  Neque  enim  in  tota  lege  syllaba  una  legitur,  quae  regulam  homini  de  iis  statuat,  quae  suo  commodo  facturus  aut  omissurus  sit.  Et  sane,  quando  ita  nati  sunt  homines,  ut  in  amorem  sui  toti  proni  ferantur,  nulla  fuit  opus  lege,  quae  amorem  illum,  sponte  sua  immodicum,  magis  inflammaret.  Quo  plane  perspicuum  est,  non  nostri  ipsorum  [OS  54]  amorem,  sed  Dei  et  proximi,  observationem  mandatorum  esse,  optimeque  ac  sanctissime  eum  vivere,  qui  quam  minime  fieri  potest  sibi  vivit  ac  studet;  neminem  vero  eo  peius  nec  iniquius  vivere,  qui  sibi  duntaxat  vivit  ac  studet,  suaque  duntaxat  cogitat  ac  quaerit.  Hoc  vero  non  est  obiter  praetereundum:  non  externa  modo  opera  lege  Dei  praecipi  aut  prohiberi,  sed  cogitationes  ipsas  et  intimos  cordis  affectus;  ne  quis  legi  satisfactum  existimet,  ubi  manus  duntaxat  ab  opere  continuerit.  Sunt  enim  qui  oculos,