[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


37:417  417  CAPUT  LXV.  418  irritum  fore,  subiicit  alium  sibi  populum  exoriturum  qui  ante  nullus  fuerat,  et  ubi  prius  incognitum  fuerat,  nomen  suum  celebre  et  illustre  fore.  Hoc  Iudaei  instar  portenti  esse  ducebant,  atque  omnino  alienum  iudicabant  a  foedere  quod  Dominus  cum  Abrahamo  inierat,  si  ad  alios  quam  ad  posteros  huiusmodi  beneficium  transferri  contingeret.  Sed  propheta  stultam  iis  fiduciam  adimere  voluit,  ne  Deum  posteritati  Abrahae  alligatum  putarent.  Nec  enim  Dominus  iis  se  obstrinxerat  nisi  certa  lege,  quam  si  violarent,  ut  foedifragi  et  perfidi  nullum  ex  foedere  fructum  consequebantur.  Nec  vero  Abrahae  tantum  et  iis  qui  originem  ab  ipso  ducebant  facta  erat  promissio,  sed  omnibus  qui  per  fidem  in  eius  familiam  inserendi  erant.  Sed  commodius  erit  a  secundo  versu  incipere,  ubi  exponitur  reiectionis  causa,  quo  nobis  melius  pateat  prophetae  consilium.  2.  (Expandi.)  Accusat  Iudaeos,  atque  de  ipsorum  ingratitudine  et  contumacia  queritur:  atque  hinc  demonstrat  nullam  esse  causam  cur  sibi  iniuriam  fieri  dicant,  si  Dominus  gratiam  in  alios  suam  transferat.  Superbiebant  Iudaei,  atque  efferebantur  in  Deum,  quasi  suo  merito  electi  essent.  Dominus  ob  ingratitudinem  et  insolentiam  istam  ipsos  velut  indignos  reiicit,  atque  exprobrat  quod  frustra  expanderit  manus  suas  ut  eos  adduceret  sibique  adiungeret.  Nam  per  expansionem  manuum  significat  quotidianam  invitationem.  Varie  autem  manus  extendit  ad  nos  Dominus.  Nam  aut  re  aut  verbo  nos  ad  se  allicit.  Hoc  loco  praecipue  ad  verbum  referri  debet.  Nunquam  loquitur  nobiscum  Dominus,  quin  simul  manum  porrigat,  ut  nos  sibi  coniungat,  eumque  vicissim  nobis  propinquum  esse  sentiamus.  Imo  nos  amplectitur,  paternamque  sollicitudinem  ostendit,  ut  nostrae  tantummodo  culpae  imputandum  sit,  nisi  invitanti  pareamus.  Crimen  etiam  non  parum  exaggerat  assiduitas  ipsa,  quod  Deus  longa  aetatum  serie  non  destiterit  prophetas  alios  aliis  submittere:  imo,  ut  alibi  dicit,  mane  surrexerit  et  prosequutus  sit  eandem  curam  usque  ad  vesperum.  Primo  autem  rebelles  eos  vocat,  vel  immorigeros:  sed  continuo  post  declarat  cuiusmodi  sit  ea  rebellio,  quod  scilicet  populus  suas  cogitationes  sequitur.  Nihil  enim  est  quod  magis  displiceat  Deo,  quam  si  homines  sint  aoMSeic,  hoc  est,  ingenio  suo  addicti.  Nos  enim  proprium  sensum  abdicare  iubet,  ut  verae  doctrinae  capaces  esse  possimus.  Testatur  ergo  Dominus  per  se  non  stetisse  quominus  populum  retineret,  solitoque  favore  prosequeretur,  sed  ipsos  sua  se  dementia  alienasse,  quod  suo  ingenio  haerere  quam  Deum  sequi  ducem  maluerint.  Demonstrata  ca,usa  huius  reiectionis  veniendum  est  ad  gentium  vocationem,  quae  in  Iudaeorum  locum  successerunt.  De  hac  enim  tractari  vers.  1  minime  dubium  est.  Eam  autem  iamdudum  Calvini  opera.  Vol.  XXXVII.  .  

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci