5:414
hortabor,
ut
ad
se
aliquando
redeant,
ac
secum
reputent,
quam
fideliter
pascant
christianum
populum,
cui
non
alius
esse
potest
panis
quam
Dei
sui
verbum.
Et
ne
sibi
nimium
blandiantur,
quod
nunc
magno
applausu,
et
secundis
magna
ex
parte
admurmurationibus,
fabulam
suam
agunt,
cogitent
nondum
ad
catastrophen
se
pervenisse:
in
qua
certe
non
habebunt
theatrum,
ubi
suos
fumos
impune
vendant,
ubi
credulas
mentes
imposturis
illaqueent:
sed
unius
Dei
arbitrio
stabunt
vel
cadent:
cuius
iudicium
non
ab
aura
populari,
sed
a
sua
ipsius
inflexibili
aequitate
pendebit:
qui
non
modo
de
cuiusque
factis
inquiret,
sed
de
1)
recondita
cordis
sinceritate
vel
nequitia
quaestionem
exercebit.
Ego
de
omnibus,
nulla
exceptione,
pronunciare
non
audeo.
Quotusquisque
[fol.
46]
tamen
eorum
est,
qui
dum
adversum
nos
conflictatur,
non
sibi
conscius
sit,
operam
se
magis
hominibus
quam
Deo
locare?
Iam
quum
tota
epistola
nos
supra
modum
inclementer
tractes,
extrema
tamen
clausula
virus
tuae
acerbitatis
pleno
ore
in
nos
effundis.
Quanquam
autem
nos
minime
convicia
illa
feriunt,
et
illis
iam
pro
parte
antea
responsum
est,
quid
tamen,
quaeso,
in
mentem
tibi
venit,
ut
avaritiam
adhuc
nobis
obiiceres?
Putasne
tantam
in
nostris
hominibus
fuisse
hebetudinem,
ut
non
ab
ipsis
exordiis
cogitarent,
se
eam
ingredi
viam
quae
lucro
et
quaestui
esset
adversissima?
An
vero
quum
vestram
ipsorum
avaritiam
traducerent,
non
videbant
magnam
se
necessitatem
sibi
imponere
continentiae
ac
frugalitatis,
nisi
pueris
quoque
ipsis
facere
se
ridiculos
vellent^1
Quum
rationem
eius
corrigendae
esse
ostenderent,
ut
nimiis
opibus
exonerarentur
pastores,
quo
ad
ecclesiae
curam
magis
essent
expediti,
an
non
sibi
sponte
aditum
ad
opes
praecludebant?
Quae
enim
iam
restabant
divitiae,
quibus
imminerent?
Quid?
annon
hoc
erat
facillimum
ad
divitias
honoresque
compendium,
statim
ab
initio
iis
quae
offerebantur
pactionibus
vobiscum
transigere?
Quanti
tum
multorum
silentium
redemisset
pontifex
vester?
Quanti
hodie
quoque
redimeret?
Cur,
si
vel
minima
habendi
cupiditate
titillantur,
omni
spe
augendae
rei
praecisa,
malunt
perpetuo
sic
miseri
esse,
quam
citra
magnam
difficultatem
uno
temporis
momento
ditescere?
Sed
ambitio,
scilicet,
eos
retinet.
Eius
quoque
suggillationis
quam
habueris
causam,
non
video,
quum
nihil
aliud
potuerint
exspectare,
qui
hanc
actionem
aggressi
sunt
primi,
quam
ut
a
toto
orbe
conspuerentur:
et
qui
postea
accesserunt
scientes
ac
volentes
se
innumeris
totius
mundi
contumeliis
ac
probris
exposuerint.
Ubi
autem
fraudes
illae
ac
intestinae
malitiae
?
Nulla
enim
earum
suspicio
in
nobis
haeret.
De
iis
ergo
potius
tracta
in
sacro
vestro
collegio,
ubi
quotidie
agitantur.
1)
de,
om.
1576
seqq.
|