55:412  e  sursum  est  sapientia,  primum  pura  est,  deinde  pacata,  aequa,  comis,  plena  misericordiae  et  bonorum  operum:  sine  disquisitione,  sine  simulatione.  18.  Fructus  autem  iustitiae  in  pace  seminatur  facientibus  pacem.  13.  Quis  sapiens.  Quoniam  maledicendi  libido  ex  superbia  fere  nascitur:  superbiam  autem  ut  plurimum  generat  falsa  persuasio  sapientiae:  ideo  de  sapientia  hic  loquitur.  Solenne  est  hypocritis  efferre  se  ac  iactare,  omnes  criminando.  Qualiter  multi  olim  ex  philosophis  gloriam  ex  amarulenta  ordinum  omnium  insectatione  captabant.  Talem  fastum,  quo  turgent  et  excaecati  sunt  maledici  homines,  retundit  Iacobus,  quum  sapientiae  opinionem,  qua  sibi  placent,  quidquam  divinum  habere  negat:  sed  potius  esse  ex  diabolo  contendit.  Sensus  est  igitur:  Superciliosi  isti  censores,  qui  sibi  large  indulgent,  praeterea  nemini  parcunt,  videntur  sibi  prae  aliis  sapere:  sed  multum  falluntur.  Nam  aliter  prorsus  suos  instituit  Dominus:  nempe  ut  mansueti  sint  et  humani  erga  alios.  Soli  igitur  vere  coram  Deo  sapiunt  qui  hanc  mansuetudinem  coniungunt  cum  honesta  conversatione:  nam  qui  truces  sunt  ac  inexorabiles,  etiamsi  alias  multis  virtutibus  polleant,  non  tenent  iustam  sapiendi  rationem.  14.  Si  aemulationem  amaram.  Notat  fructus  qui  ex  nimia  austeritate  nascuntur,  quae  mansuetudini  est  contraria.  Necesse  est  enim  ut  immodicus  rigor  pravas  aemulationes  gignat,  quae  in  contentionem  mox  erumpunt.  Improprie  quidem  loquitur,  dum  in  corde  contentiones  locat:  sed  hoo  ad  sensum  nihil  aut  parum  refert.  Nam  fontem  istorum  malorum  indicare  voluit,  pravum  cordis  affectum.  A  e  m  u  l  a  t  i  o  n  e  m  dixit  amaram,  quia  non  regnat,  nisi  dum  animi  veneno  malignitatis  infecti  sunt,  ut  omnia  in  amarulentiam  con-��  vertant.  Ergo  ut  vere  gloriemur  nos  esse  Dei  filios,  iubet  nos  placide  et  modeste  agere  cum  fratribus:  aliqui  mentiri  nos  pronuntiat  dum  christianum  nomen  iactamus.  Caeterum  non  abs  re  aemulationi  sociam  addidit  c  o  n  t  e  n  t  i  o  n  e  m  :  quia  ex  malignitate  et  invidia,  certamina  et  rixae  semper  ebulliunt.  15.  Non  est  haec  sapientia.  Quia  difficulter  cedunt  hypocritae:  fastum  eorum  acriter  retundit,  negans  veram  esse  sapientiam  qua  turgent,  dum  in  excutiendis  aliorum  vitiis  nimis  sunt  morosi.  Nomen  tamen  s  a  p  i  e  n  t  i  a  e  illis  concedens,  epithetis  demonstrat  qualis  sit,  nempe  terrestris,  animalis,  daemoniaca:  quum  veram  oporteat  esse  coelestem,  spiritualem,  divinam.  Quae  tria  illis  prioribus  directe  sunt  opposita.  Sumit  enim  pro  confesso  Iacobus,  non  aliter  nos  sapere  quam  si  coelitus  a  Deo  per  spiritum  simus  illuminati.  Ergo  quaquaversum  se  extendat  mens  hominis,  tota  eius  perspicacia  erit  vanitas:  neque  id  modo,  sed  tandem