37:41
41
CAPUT
XLI.
42
referunt
ad
regnum
Aegypti,
unde
Iudaei
educti
sunt.
Scimus
enim
quanta
fuerit
illius
populi
gloria,
et
quantum
se
opinione
doctrinae,
antiquitatis,
nobilitatis,
variisque
eiusmodi
dotibus
aliis
praetulerit.
Ego
vero
aliter
interpretor:
nam
refero
ad
electionem
populi,
qui
e
medio
aliarum
nationum
longe
praestantiorum
electus
est.
D
igitur
accipio
pro
Ab,
vel
Prae:
ut
sit
comparatio
inter
Iudaeos
et
alias
nationes.
Quemadmodum
etiam
Moses
(Deut.
7,
7.
8)
ostendit,
non
ideo
electos
esse
ipsos
quod
plures
aut
praestantiores
aliis
populis
essent:
quia
longe
pauciores
erant:
sed
quia
Dominus
dilexit
eos,
et
iusiurandum
servare
voluit
quod
iuraverat
patribus
ipsorum.
Item,
Non
propter
iustitiam
tuam,
aut
rectitudinem
cordis
tui
venis
possidere
terram
(Deut.
9,
5).
Quum
ergo
longe
inferiores
essent
aliis
populis,
nihilominus
electi
sunt.
Unde
magnitudo
amoris
Dei
perspicitur:
nec
quidquam
esse
cur
tot
tantisque
beneficiis
acceptis
tam
benefico
patri
in
posterum
diffidant.
Adiungit
praeterea
huius
gratiae
testimonium
in
lege
fuisse
datum
populo:
quasi
diceret,
non
fuisse
absconditam,
sed
potius
consignatam
publicis
tabulis,
quum
Deus
lege
data
foedus
suum
pepigit.
Nec
enim
quos
Deus
sibi
in
populum
assumpserat
voluit
huc
aut
illuc
vagari,
sed
promissione
salutis
sibi
devinxit.
Quod
postremo
sequitur,
Non
repudiavi
te,
supervacaneum,
imo
intempestive
positum
videtur,
nisi
haec
loquendi
forma
Hebraeis
usitata
esset
:
cui
etiam
inest
non
parum
ponderis.
Exprimit
enim
constantiam
electionis,
ac
si
diceret:
Postquam
te
semel
adoptavi,
non
deserui
te,
nec
destitui,
tametsi
variae
mihi
occasiones
repudiandi
tui
oblatae
sunt.
Tanta
enim
fuerat
Iudaeorum
ingratitudo,
ut
eos
merito
reiicere
posset,
nisi
quia
constare
sibi
voluit.
Quod
autem
de
iis
dicitur
ad
nos
quoque
pertinet.
Nam
perpetua
est
illa
Pauli
sententia:
Dona
Dei
absque
poenitentia
esse
(Rom.
l
l
,
29).
Etsi
vero
maximam
partem
propter
infidelitatem
abscindat,
reliquum
tamen
facit
aliquod
semen
adoptionis,
ut
in
surculis
quibusdam
vocatio
perseveret.
Nec
enim
pravitate
hominum
electio
Dei
immutari
potest.
Itaque
meminerimus
nos
hac
conditione
electos
a
Deo
esse,
ut
permaneamus
in
eius
familia,
tametsi
possemus
merito
abdicari.
10.
(Ne
timeas,)
Quum
superior
doctrina
eo
spectarit
ut
populus
in
Deo
recumberet,
concludit
propheta
ex
tot
beneficiis
quibus
amorem
suum
patefecit
Dominus,
populo
extimescendum
non
esse.
Et
notanda
diligenter
ratio
quam
subiungit:
quoniam
ego
tecum
sum.
Hoc
enim
solidum
est
fundamentum
fiduciae.
Quod
si
animis
nostris
infixum
erit,
firmis
atque
invictis
adversus
omnis
generis
tentationes
consistere
licebit.
Sicut
ubi
existimamus
Deum
abesse,
aut
dubitamus
an
nobis
adesse
velit,
perturbamur
metu,
et
inter
multas
agitationes
diffidentiae
|