9:408
ubi
in
hoc
unum
insistit
pius
vir,
qui
absolute
et
indefinite
vocatur
in
scriptura
Deus,
illum
esse
vere
unicum
Deum:
Christum
vero
indefinite
et
absolute
Deum
vocari.
Memineris
hunc
disceptationis
statum
fuisse
Irenaeo,
sicuti
ex
toto
progressu
patet,
ac
praesertim
libri
secundi
capite
46,
non
vocari
patrem
aenigmatice
et
parabolice
qui
vere
non
sit
Deus.
Adde
nonum
caput
libri
tertii,
ubi
coniunctim
tam
filium
quam
patrem
dicit
a
prophetis
et
[pag.
85]
apostolis
praedicatum
fuisse
Deum.
Duodecimo
autem
capite
libri
tertii
docet,
quomodo
Christus,
qui
dominus
est
omnium
et
rex,
et
deus,
et
iudex,
ab
eo
qui
est
Deus
omnium,
acceperit
potestatem,
nempe
subiectionis
respectu:
quia
humiliatus
est
usque
ad
mortem.
Interea
capite
decimo
sexto
eiusdem
libri
tertii
palam
affirmat,
filium
esse
opificem
coeli
et
terrae,
qui
legem
tulit
per
Mosis
manum,
et
patribus
apparuit.
Iam
ut
centies
blateres,
solum
patrem
esse
Deum
Israel,
regerimus
tibi
quod
idem
scriptor
cap.
decimo
octavo
eiusdem
libri
dicit,
Christum
unum
et
eundem
exsistere:
sicut
et
23
capite
ad
Christum
refert
vaticinium
Habacuc
:
Deus
ab
austro
veniet
(Hab.
3,
B).
Eodem
pertinet
quod
legitur
capite
nono
quarti
libri:
Ipse
igitur
Christus
cum
patre
vivorum
est
Deus:
sicuti
et
duodecimo
eiusdem
libri
interpretatur
Abraham
credidisse
Deo,
quia
factor
coeli
et
terrae
et
solus
Deus
sit
Christus.
Nam
quod
expendi
iubes
l)
haec
verba,
filium
esse
in
patre,
et
habere
in
se
patrem,
nescimus
quorsum.
Certe
fidem
nostram
optime
confirmant.
Caeterum
eadem
impudentia
arripis
illud,
mensuram
patris
esse
filium,
quia
et
capit
eum:
quasi
patrem
essentiatorem
constituant.
Nos
vero
hinc
facile
cognoscimus,
te
nunquam
gustasse
in
quem
finem
datus
nobis
fuerit
Christus.
Nam2)
quia
Dei
immensitas
in
filio
a
nobis
concipitur,
[pag.
86]
ideo
vocatus
fuit
mensura.
Tu
autem
phrenetice
hoc
ad
originem
essentiae
trahis.
De
Tertulliano
primum
sic
accipe:
quamvis
asper
ac
spinosus
interdum
sit
eius
sermo,
summam
doctrinae
quam
tuemur
eum
non
ambigue
tradere:
nempe
quum
unus
sit
Deus,
dispensatione
tamen
vel
oeconomia
esse
eius
sermonem
:
unicum
vero
esse
Deum
per
substantiae
unitatem,
et
nihilominus
unitatem
mysterio
dispensationis
in
trinitatem
disponi:
tres
esse
non
statu,
sed
gradu:
nec
substantia,
sed
forma:
nec
potestate,
sed
specie.
Porro
quum
adversus
Monarchicos
disputat,
diserte
pronunciat
everti
Dei
monarchiam,
quum
alia
dominatio
quasi
aemula
superinducitur.
Unde
aperte
colligitur,
ubi
deitatis,
1)
Sic.
Gallus,
Bez.
et
Amst.
Princeps
male:
iubet.
2)
Sic
Beza
et
Amst.
Princeps:
Non.
Item
Gallus.
Le
Fils
n'a
pas
este
appelle
mesure
pource
que
nous
puissions
comprendre
l'infinite
de
Dieu
en
son
Fils.
Quod
contextui
minus
bene
aptari
posse
videtur.
|