52:407  407  EPIST.  PAULI  AD  TITUM  408  monem  vocat  Christum  :  nisi  forte  aliquid  subaudire  placeat,  sententiae  implendae  causa.  Mihi  secunda  expositio,  nisi  quod  paululum  coacta  est,  alioqui  non  displiceret.  Sic  Iohannes  initio  suae  epistolae  (1,  1),  Quod  audivimus,  quod  vidimus  oculis  nostris,  quod  manus  nostrae  contrectarunt  de  sermone  vitae,  et  vita  manifestata  est.  Itaque  praefero  quod  simplicius  est,  Deum  vitam  per  sermonem  manifestasse,  vel  sermonem  de  vita  manifestasse  per  evangelii  praedicationem.  P  r  a  e  d  i  c  a  t  i  o  ,  de  qua  loquitur,  est  evangelium  promulgatum:  ut  certe  hoc  praecipuum  est  quod  illic  audimus,  Christum  nobis  dari,  et  in  eo  vitam.  Porro  quia  non  omnes  promiscue  ad  tantum  munus  sunt  idonei,  nec  se  quisquam  ingerere  debet:  vocationem  suam  pro  more  asserit.  Ubi  discendum  est  quod  saepe  alias  monuimus,  nemini  deberi  honorem,  nisi  qui  se  divinitus  institutum  probaverit.  Nam  et  Satanae  ministri  fastuose  a  Deo  se  vocatos  esse  iactant:  sed  nulla  eorum  dictis  fides  constat.  Paulus  autem  nonnisi  rem  notam  et  testatam  profert,  quoties  suae  vocationis  meminit.  Praeterea  ex  hoc  loco  elicimus  quorsum  apostoli  creati  sunt,  nempe  evangelii  promulgandi  causa:  ut  alibi  (1.  Corin.  9,  16),  Vae  mihi  nisi  evangelizem:  dispensatio  enim  mihi  credita  est.  Quare  qui  mutas  personas  in  otio  et  delitiis  agunt,  plus  quam  impudenter  se  iactant  illorum  successores.  Servatoris  nostri.  Idem  patri  et  Christo  epithetum  accommodat:  ut  certe  uterque  servator  est,  sed  diversa  ratione.  Ideo  enim  servator  pater,  quia  filii  sui  morte  nos  redemit,  ut  vitae  aeternae  haeredes  efficeret.  Filius  autem,  quia  sanguinem  suum  interposuit  pignus  ac  pretium  salutis  nostrae.  Ita  nobis  a  patre  salutem  attulit  filius,  pater  vero  per  filium  contulit.  4.  Filio  secundum  communem  fidem.  Hinc  constat  quo  sensu  dicatur  spiritualiter  gignere  minister  verbi  quos  in  Christi  obedientiam  adducit,  nempe  ut  simul  ipse  gignatur.  Patrem  se  Titi  facit  Paulus,  fidei  respectu.  Verum  mox  addit,  hanc  fidem  ambobus  esse  communem  :  ut  eumdem  ambo  in  coelis  patrem  ex  aequo  habeant.  Quare  Deus  de  iure  suo  nihil  minuit  quum  patres  spirituales  secum  appellat,  quorum  ministerio  regenerat  quos  vult.  Sicuti  per  se  hi  nihil  agunt,  sed  ex  spiritus  efficacia  duntaxat.  Reliqua  ex  superioribus  epistolis  petenda  erunt:  ac  praesertim  ex  priore  ad  Timotheum.  5.  Huius  rei  gratia  reliqui  te  in  Creta,  ut  quae  desunt,  pergas  corrigere,  et  constituas  oppidatim  presbyteros:  quemadmodum  tibi  ordinavi:  6.  si  quis  est  a  crimine  immunis,  unius  uxoris  vir,  liberos  habens  fideles,  non  infames  ob  lasciviam,  non  immorigeros.  5.  Huius  rei  gratia.  Hoc  exordium  clare  demonstrat  Titum  non  tam  admoneri  sua  causa,  quam  commendari  apud  alios,  ne  quis  eum  impediat.