5:407
RESPONSIO
colligari.
Ea
autem
quomodo
in
vestra
parte
vel
colitur,
vel
appetitur?
Ubi
sunt
veteres
illi
canones,
quibus
veluti
frenis
episcopi
ac
presbyteri
in
officio
retinebantur?
Quomodo
apud
vos
eliguntur
episcopi?
qua
probatione?
qua
censura?
qua
diligentia?
qua
cautione?
Quomodo
muneri
suo
initiantur?
quo
ordine?
qua
religione?
Tantum
defungendi
causa
iureiurando
adiguntur,
se
pastorale
munus
obituros:
sed
id
non
in
alium,
ut
apparet,
finem,
nisi
ut
super
alia
flagitia
periurio
quoque
se
obstringant.
Quia
ergo
ecclesiastica
munera
invadendo
potestatem
videntur
sibi
inire
nulla
lege
adstrictam,
omnia
sibi
in
ea
licere
putant:
ut
credibile
sit,
inter
piratas
ac
latrones
plus
esse
iuris
et
politiae,
magisque
valere
leges,
quam
in
universo
vestro
ordine.-
Quoniam
autem
ad
extremum
inducta,
quae
causam
nostram
sustineret,
persona,
nos
veluti
reos
ad
Dei
tribunal
citasti,
ego
vero
illuc*te
non
dubitanter
revoco.
Ea
enim
nobis
constat
doctrinae
nostrae
conscientia,
quae
nec
coelestem
illum
iudicem
exhorrescat,
[fol.
39]
a
quo
ipsam
non
dubitat
prodiisse.
Illas
autem
ineptias
nihil
moratur,
quibus
ludere
tibi
placuit:
minime
certe
in
loco.
Quid
enim
magis
importunum,
quam
ubi
in
Dei
conspectum
ventum
est,
nugas
nescio
quas
comminisci,
et
defensionem
nobis
parum
idoneam
affingere,
quae
mox
concidat?
Piis
animis,
quoties
in
mentem
venit
dies
ille,
maior
incutitur
religio,
quam
ut
illis
ita
otiose
delitiari
vacet.
Omissis
ergo
delitiis
talibus
diem
illum
cogitemus,
cuius
exspectatione
suspensi
semper
esse
debent
nominum
animi.
Ac
meminerimus,
non
ita
fidelibus
esse
expetendum,
quin
profanis
ac
sceleratis
Deique
contemptoribus
merito
formidabilis
esse
debeat.
Aures
arrigamus
ad
illum
tubae
clangorem,
quem
ipsi
quoque
mortuorum
cineres
e
sepulcris
suis
exaudient.
Mentes
animosque
intendamus
in
illum
iudicem,
qui
sola
vultus
sui
illustratione
reteget
quidquid
in
tenebris
latet:
omniaque
humani
cordis
arcana
patefaciet,
et
solo
spiritu
oris
proteret
omnes
iniquos.
Tu
nunc
vide
quid
pro
te
ac
tuis
serio
respondeas:
causam
sane
nostram,
ut
Dei
veritate
suffulta
est,
ita
iusta
defensio
minime
deficiet.
De
personis
non
loquor,
quarum
salus
non
in
patrocinio,
sed
in
humili
confessione
supplicique
deprecatione
posita
erit;
sed
quantum
ad
ministerii
causam
attinet,
nemo
erit
nostrum,
qui
non
ita
pro
se
loqui
possit.
Ego
quidem
sum
expertus,
Domine,
quam
difficile
sit
ac
grave,
sustinere
apud
homines
eius,
qua
in
terris
premebar,
accusationis
invidiam,
sed
qua
fiducia
semper
ad
tuum
tribunal
provocavi,
eadem
nunc
coram
te
appareo:
quando
in
iudicio
tuo
eam
scio
regnare
veritatem,
cuius
ego
fiducia
subnixus
primo
aggredi
ausus
sum:
cuius
praesidio
instructus,
perficere
potui,
quidquid
a
me
in
tua
ecclesia
|