9:406
Quod
quaeris,
an
natura
Christum
esse
filium
Dei
putemus:
facis
pro
tuo
more,
in
re
extra
controversiam
posita,
rixandi
et
pugnandi
ansam
quaerens.
Natura
dicimus
esse
filium
Dei,
quod
tu
calumniator
minime
ignoras:
sed
stulte
inde
infers,
non
libere
et
vero
praedicari
Dei
filium,
nisi
personali
respectul)
valere
iusso.
Nam
quamvis
Dei
nomen
etiam
filio
commune
sit,
absurdum
tamen
negamus
κατ'
ἐξοχὴν
patri
interdum
adscribi:
quia,
ut
alibi
dictum
est,
fons
est
ac
principium
divinitatis.
In
hac
doctrina
nihil
sophisticum,
sed
mera
scripturae
simplicitas.
Quod
autem
sophistas
esse
dicis,
qui
negant
Deum
esse
[pag.
81]
iiiii
essentiatorem,
qua
arrogantia
id
tibi
sumis,
ut
homo
nullius
pretii
tam
imperiose
damnare
audeas,
quicunque
prodigioso
tuo
commento
non
subscribunt?
Nam
ex
omnibus
haereticis,
quorum
magna
fuit
colluvies,
tu
primus
es
inventus
qui
mundo
hoc
portentum
essentiandi
obtruderes.
Odiose
quidem
colligere
tibi
videris,
si
filius
Dei
est
Christus,
non
esse
filium
personae.
Neque
vero
ita
solemus
Ioqui.
Sed
postquam
ingenue
confessi
sumus
esse
Dei
filium,
explicandi
causa
addimus,
non
discerpi
hoc
modo
Dei
unicam
essentiam,
neque
auferri
Christo
deitatem:
sed
esse
filium
Dei
patris,
quatenus
sermo
est
ab
ipso
ante
saecula
genitus.
Tu
vero
quoties
solum
patrem
garris
esse
verum
Deum,
filio
non
nisi
fictitiam
deitatem
relinquis.
Quod
quaeris,
an
unicus
Deus
Israel
fuerit
semper
pater,
nec
ne:
quaere
alios
quibuscum
de
hac
re
litiges.
Scis
enim
quid
ferat
huius
ecclesiae
doctrina
et
fides
de
aeterna
verbi
generatione.
Inde
infers,
Deum
igitur
patrem
esse
verbi:
quod
non
infitiamur.
Cur
autem
non
progressus
fueris
ultra,
videmus.
Blasphemiae
odium
fugitare
voluisti,
Dei
patris
essentiam
verbo
non
esse
communem.
Quod
obiicis,
sophistice
tribui
patri
personam,
si
vere
dicit
apostolus,
Deum
misisse
filium
suum:
iam
tibi
responsum
fuit,
non
posse
Deum
[pag.
82]
esse
filii
sui
patrem,
nisi
personae
respectu:
quia
alioqui
vel
partibilis
esset
Dei
essentia,
vel
filius
ipse
Deus
non
esset.
Itaque
Deum
ipsum
Israel
audire
praestat
testantem
qualis
sit,
quam
impurum
canem
de
eius
mysteriis
proterve
blaterantem.
Speciosi
sunt
isti
praetextus,
te
nihil
detrahere
Christi
maiestati,
quin
sit
unus
idemque
Deus,
et
eiusdem
essentiae.
Sed
quam
inseris
exceptio
fucos
illos
facile
discutit.
Exclusive
enim
patrem
vocando
solum
Deum,
et
exclusive
essentiam
illi
asserendo,
palum
demonstras
in
filio
neque
veram
esse
deitatem,
neque
essentiam.
Neque
vero
nos
latet
argutia
illa,
Christum
esse
verum
Deum,
quia
essentiatus
sit2)
a
patre.
Sed
hoc
modo
videmus
precariam
fieri
1)
le
mutuel
regard
des
personnes.
2)
il
a
recu
son
estre.
26*
|