5:406
lucinetur;
aut
eam
affingo
contumaciam,
quae
universum
hominum
genus
velut
ex
alto
despiciat,
nullius
iudicium
moretur,
delectum
inter
indoctos
ac
eruditos
nullum
habeat:
quin
potius
fateor,
pias
ac
vere
religiosas
mentes
non
omnia
Dei
mysteria
semper
assequi,
interdum
etiam
in
rebus
evidentissimis
caecutire,
ita
scilicet
Domino
providente,
quo
ad
submissionem
modestiamque
assuefiant.
Rursum
tantam
esse
fateor
apud
eas
bonorum
omnium,
nedum
ecclesiae,
reverentiam,
ut
non
facile
ab
ullo
se
homine
dimoveri
sinant,
in
quo
rectam
Christi
intelligentiam
deprehenderint:
ut
nonnunquam
suspendere
iudicium
malint,
quam
ad
dissensionem
leviter
prosilire.
Tantum
contendo,
quantisper
Domini
verbo
insistunt,
nunquam
ita
deprehensas
teneri,
ut
in
exitium
abducantur.
Verbi
autem
ipsius
certam
adeo
ac
perspicuam
iis
esse
veritatem,
ut
neque
ab
hominibus,
neque
ab
angelis
labefactari
queat.
Proinde
facessat
nugatoria
illa,
[fol.
38]
quam
rudibus
et
illiteratis
convenire
dicis,
simplicitas,
ad
doctiores
respectare,
et
ad
eorum
nutum
inclinare.
Praeterquam
enim
quod
fidei
nomen
non
meretur
de
religione
persuasio
quantumlibet
obstinata,
quae
alibi,
quam
in
Deo,
acquiescit,
quis
fidem
appellet,
ambiguam
nescio
quam
opinionem,
quae
non
tantum
diaboli
artibus
facile
extorqueatur,
sed
sponte,
pro
temporum
inclinatione,
fluctuetur?
cuius
vix
alius
sperari
finis
potest,
quam
ut
tandem
evanescat?
Quod
non
alio
nos
spectasse
cavillaris,
tyrannicum
hoc
iugum
excutiendo,
quam
ut
nos
in
effrenem
licentiam
solveremus,
abiecta
etiam,
si
Deo
placet,
futurae
vitae
cogitatione,
iudicium
ex
comparatione
vitae
nostrae
cum
vestra
feratur.
Multis
quidem
vitiis
*)
abundamus,
labimur
nimis
saepe
ac
delinquimus.
Sed
impedior
verecundia,
ne,
quoad
per
veritatem
licet,
gloriari
ausim,
quanto
vos
omni
ex
parte
antecellamus:
nisi
forte
Eomam
excipere
velis
praeclarum
illud
sanctitatis
sacrarium:
quae
ruptis
rectae
disciplinae
repagulis,
proculcata
omni
honestate,
sic
in
omnia
flagitiorum
genera
exundavit,
ut
vix
unquam
tale
foeditatis
exemplum
exstiterit.
Nos
scilicet
oportebat
tot
discriminibus
ac
periculis
capita
nostra
obiicere,
ne
eius
exemplo
ad
severiorem
continentiam
adstringeremur.
At
nos
minime
refugimus,
quin
disciplina,
quae
vetustis
canonibus
sancita
fuit
locum
hodie
habeat,
diligenter
ac
bona
fide
custodiatur:
quin
potius
semper
testati
sumus,
ut
ecclesia
ita
misere
collaberetur,
non
aliunde
magis
factum
esse,
nisi
quia
luxu
et
indulgentia
enervata
fuit.
Disciplina
enim,
non
secus
ac
nervis,
corpus
ecclesiae,
ut
bene
cohaereat,
necesse
est
1)
In
editione
Gallasii
vitiose
scribitur:
ut
iis,
quod
in
sequentibus
1576.
1597.
1611
servatum,
ab
Amstelodamensibus
vero
expurgatum
est.
26*
|