6:403
RESPONSIO
CONTRA
PIGHIUM
DE
LIBERO
ARBITRIO.
qui
ita
ex
uno
vitulo
duos
novit
facere.
Sequitur
enim
uno
contextu
apud
Augustinum
altera
distinctio,
quae
prorsus
ad
eandem
rem
explicandam
facit:
Aliud,
inquit,
est
adiutorium,
sine
quo
aliquid
non
fit;
et
aliud
est
adiutorium,
quo
aliquid
fit.
Primo
itaque
homini,
qui
in
eo
bono,
quo
factus
fuerat
rectus,
acceperat
posse
non
peccare,
posse
non
mori,
posse
bonum
non
deserere,
datum
est
adiutorium
perseverantiae:
non
quo
fieret,
ut
perseveraret,
sed
sine
quo
per
liberum
arbitrium
perseverare
non
posset.
Nunc
vero
sanctis
in
regnum
Dei
per
gratiam
praedestinatis
non
tantum
tale
adiutorium
perseverantiae
datur,
sed
tale,
ut
eis
perseverantia
ipsa
donetur;
non
solum,
ut
sine
isto
dono
perseverantes
esse
non
possint,
verum
etiam,
ut
per
hoc
donum
non
nisi
perseverantes
sint
Non
enim
solum
dixit
(Ioann.
15,
5):
Sine
me
nihil
potestis
facere:
sed
etiam
dixit
(ibid.
v.
16):
Non
vos
me
elegistis:
sed
ego
elegi
vos,
et
posui
vos,
ut
eatis,
et
fructum
afferatis,
et
fructus
vester
maneat.
Quibus
verbis
non
solum
eis
iustitiam,
verum
et
in
illa
perseverantiam
se
dedisse
monstravit.
Quis
nunc,
obsecro,
mihi
non
concedat,
Augustinum
rem
eandem
aliis
verbis
continenter
exponere?
Quid
ergo,
tam
bene
contextas
partes
discerpendo,
proficiet
Pighius?
Verum
tam
est
desper
rata
impudentia,
ut
vel
confuso
oris
strepitu
incre-,
puisse,
semper
pro
victoriae
parte
habeat.
Nam
quum
Augustinus
non
tantum
posse
nobis
dari,
sed
etiam
velle,
testatur:
Deique
gratiam
non
in
hoc
tantum
esse
efficacem
in
nobis,
ut
ipsa
adiuti
fidem
possimus
consequi
si
libeat,
et
consequuti,
in
ea
stare,
sed
omnino,
ut
fideles
simus,
et
in
fide
perseveremus:
ut
invictissima
voluntate
appetamus
quod
bonum
est,
et
invictissima
constantia
ipsum
deserere
[pag.
238]
nolimus:
haec
omnia,
et
similia,
quae
iam
audisti,
non
aliud
Pighio
valent,
nisi
ita
nos
adiuvari,
ut
de
victoria
certi
simus,
si
non
defuerimus
|