9:402
Atqui
docemus
ex
scripturis
Deum
essentialiter
unum
esse:
ideoque
essentiam
tam
filii
quam
spiritus
esse
ingenitam.
Sed
quatenus
pater
ordine
primus
est,
atque
ex
se
genuit
suam
sapientiam:
merito
censetur
principium
et
fons
totius
divinitatis.
Ita
Deus
indefinite
est
ingenitus,
et
pater
etiam
personae
respectu
ingenitus.
Quod
autem
ex
nostra
sententia
colligere
te
putas
quaternitatem,
hoc
est
cerebri
tui
commentum.
Gloriaris
quidem
coelesti
revelatione
errorem
tibi
esse
traditum.
Quasi
vero
ignotae
sint
nobis
naeniae
magistri
vestri
Gribaldi,
quas
tuus
condiscipulus
Georgius
sedulo
huc
illuc
curavit
spargendas.
Nam
ubi
pinxit
figuram,
in
qua
patrem
iacit
deificatorem
filii
et
spiritus,
alteram
nobis
falso
et
perfide
adscribit,
quasi
derivative
fingamus
prodire
ex
una
essentia
tres
personas:
quum
tamen
certo
certius
sit,
non
abstrahere
nos
personas
ab
essentia:
sed
quamvis
in
ea
resideant,
[pag.
7
3]
distinctionem
interponere.
Hoc
sensu
individuos
Tertullianus
vocat
l)
patrem
et
filium,
non
autem
(ut
tu
stulte
imaginaris)
individua,
quae
sub
specie
comprehendantur.
Tibi
paralogismus
iste
tuus
arridet:
Essentia
in
semetipsa
e&t
verus
Deus,
quaelibet
persona
essentialiter
est
Deus:
ergo
est
quaternitas
non
trinitas.
Quasi
vero
fabricemus
tres
Deos
conflatos
ex
massa
essentiae,
ita
ut
quaeque
per≫sona
partem
aliquam
faciat.
Nos
vero
filium
essentialiter
Deum
esse
asserimus,
quia
unicus
est
ille
Deus,
cuius
simplex
est
essentia:
praeterea
autem
respectu
personae
a
patre
genitus
est.
Si
separatae
essent
ab
essentia
personae,
probabilis
esset
tua
argumentatio:
sed
quum
in
uno
Deo
docemus
esse
tres
personas,
sequitur
patrem
esse
Deum,
et
deinde
filium
esse
eundem
Deum.
Praestigiis
autem
tuis
filium
Dei
fabricas
essentiatum,
et
simul
tamen
absque
essentia,
nisi
quod
pater
suam
divinitatem
in
eum
transfudit.
Atqui,
si
ex
parte,
tam
lacera
erit
divinitas,
et
ex
transfusione
sequetur
diminutio.
Si
in
totum,
ergo
divinitas
quae
ante
fuerat
penes
patrem,
in
filium
conversa,
in
ipso
patre
evanuit.
Quid
obstrepas
in
contrariam
partem,
susque
deque
nobis
est:
quia
agnoscent
sani
omnes
et
integri
lectores,
consequentiam
hanc
certam
esse
et
solidam.
Hinc
solvitur
futilis
tua
quaestio:
Utrum
essentia
[pag.
74J
concurrat
in
trinitatem,2)
nec
nc.
Satis
enim
liquet,
quum
tota
sit
in
singulis
personis,
non
concurrere.
Quod
inde
infers
trinitatem
fore
sine
Deo,
imo
vanam
et
nullam,
cx
eadem
insulsitate
sensus
tui
nascitur:
quia
etsi
non
concurrit
ad
distinguendas
personas,
sed
absque
distinctione
unica
est
ac
simplex,
non
tamen
personae
sine
ipsa
1)
En
ce
sens
T.
appelle
le
Pere
et
le
Fils
individus,
et
non
pas,
comme
tu
imagines
sottement,
individus
comprins
sous
une
espece.
2)
s'estend
par
toutes
les
trois
personnes.
26
|