5:402
nes
sine
ullo
Dei
praecepto
opitulari
mortuis,
germana
caritatis
officia,
quae
tantopere
exiguntur,
penitus
neglexerunt.
Non
patiar,
Sadolete,
ut
eiusmodi
flagitiis
ecclesiae
nomen
inscribendo,
et
eam
contra
fas
et
ius
infames,
et
nobis
invidiam
apud
imperitos
facias,
ac
si
bellum
cum
ecclesia
gerere
nobis
decretum
foret.
Nam,
ut
fateamur
iacta
fuisse
olim
semina
quaedam
superstitionum,
quae
ab
evangelii
puritate
nonnihil
degenerabant,
scis
tamen
ista,
quibuscum
in
primis
belligeramur,
impietatis
monstra,
non
ita
pridem
vel
nata
esse,
vel
certe
in
hanc
magnitudinem
excrevisse.
Sane
ad
regnum
vestrum
expugnandum,
conterendum,
disperdendum,
non
divini
verbi
modo
virtute,
sed
sanctorum
etiam
patrum
praesidio
armati
sumus.
Atque
ut
ecclesiae
autoritatem,
quam,
veluti
Aiacis
clypeum,
subinde
nobis
opponis,
aliquando
tibi
prorsus
excutiam:
nonnullis
adhuc
propositis
exemplis
indicabo,
quanto
intervallo
a
sancta
illa
antiquitate
differatis.
Eversi
ministerii
vos
accusamus,
cuius
vacuum
[fol.
34]
sine
re
nomen
apud
vos
manet.
Quantum
enim
ad
pascendi
populi
curam
attinet,
episcopos
ac
presbyteros
mutas
esse
statuas,
pueri
quoque
cernunt:
praedando
solum
ac
vorando
strenuos
esse,
omnium
ordinum
mortales
experiuntur.
In
sacrae
coenae
locum
sacrificium
subiisse,
quo
sua
virtute
exinanitur
mors
Christi,
indigne
ferimus.
In
exsecrandam
missarum
nundinationem
vociferamur:
coenam
Domini
dimidia
ex
parte
querimur
ereptam
esse
populo
christiano.
In
sceleratam
simulacrorum
adorationem
invehimur.
Sacramenta
ostendimus
multis
profanis
opinionibus
inquinata.
Indulgentias
docemus
horrendo
crucis
Christi
opprobrio
obrepsisse.
Traditionibus
humanis
christianam
libertatem
imploramus
obrutam
fuisse
et
oppressam.
His
ergo
ac
similibus
pestibus
purgandas
curavimus,
ques
nobis
ecclesias
Dominus
commendavit.
Expostula,
si
potes,
nobiscum
de
iniuria,
quam
catholicae
ecclesiae
irrogavimus,
dum
ausi
sumus
violare
sacra*
eius
sanctiones.
Enimvero
id
iam
magis
pervulgatum
est,
quam
ut
negando
quidpiam
proficias,
in
istis
omnibus
non
obscure
a
nobis
stare
vetereia
ecclesiam:
vobisque
nihilo
minus,
quam
nos
ipsoh,
adversari.
Hic
vero
succurrit,
quod
alicubi
exte
nuandi
causa
dicis,
etiam
si
mores
vestri
parum
sint
compositis
non
esse
ideo
causam,
cur
a
sancta
ecclesia
discessionem
faciamus.
Fieri
quidem
vi^
potest,
ut
tot
crudelitatis,
avaritiae,
rapacitatis,
intemperantiae,
arrogantiae,
insolentiae,
libidinum,
scelerumque
omnium
exemplis,
quae
in
hominibus
ordinis
tui
palam
conspicua
sunt,
non
magnopere
;i
vestra
parte
alienentur
plebis
animi:
verum
nihil
eorum
nos
perpulisset
ad
ea
tentanda,
quae
multo
maiori
necessitate
sumus
aggressi.
Ista
porro
fuit
necessitas,
quod
lux
divinae
veritatis
exstincta,
se-
26
|