6:401
DE
LIBERO
ARBITRIO.
expositam:
nec
nostro,
aut
studio,
aut
conatu
posse
nos
eam
consequi,
sed
unius
Dei
beneplacito
conferri
quibus
ipse
velit?
Haec
postquam
illi
exciderunt,
palam
discessionem
ab
Augustino
facere
primum
cogitur:
deinde
ostendit,
1)
qualiter,
Dei
gratiam
non
abnegando,
solvenda
sint
illa
argumenta,
quae
perplexum
Augustinum
tenebant:
nempe,
si
conversionem
dixerimus
esse
Dei
donum,
sed
non
converti,
nisi
qui
libero
arbitrio
id
promerentur.
Perseverantiam
similiter
Dei
esse
donum:
sed
pendere
non
minus
ex
homine.2)
Utrumque
demum
superioribus
meritis
rependi.
Ita
tribus
verbis
omni
se
difficultate
liberat.
Sed
si
tam
apertis
crassisque
deliriis
lectorum
oculos
perstringi
posse
sperat,
nimis
se
decipit.
Ego
certe
non
alio
modo
confutare
statui,
quam
in
medium
proferendo.
Quando
nemo
tam
hebes
stupidusque
erit,
qui
non
primo
statim
aspectu
a
tanta
absurditate
abhorreat.
Tandem
ex
locis
a
me
citatis
unum
aggreditur
in
quo
speciosam
maledicendi
causam
et
spatiosum
exsultandi
campum
habere
sibi
videbatur.
Retuleram
haec
Augustini
verba
quae
nunc
subiiciam
:
testatus
tamen,
me
carptim
excepisse
compendii
studio,
quae
rei
summam
[pag.
235]
comprehenderent:
Gratiam
persistendi
in
bono
Adae
fuisse
datam,
si
vellet;
nobis
dari,
ut
velimus,
ac
voluntate
concupiscentiam
superemus.
Habuisse
ergo
illum
posse,
si
vellet;
sed
non
velle,
ut
posset:
nobis
et
velle
dari,
et
posse.
Hactenus
fideliter
me
retulisse
agnoscit
Pighius
:
utcunque
tergiversando
involvere
adhuc
conetur
tam
claram
veritatem.
Verum
quia
addo
continuo
post
alterum
membrum,
primam
fuisse
libertatem,
posse
non
peccare;
nostram
vero
multo
maiorem,
non
posse
peccare:
hic
strenue
me
flagellat,
tanquam
infidum
atque
falsarium:
ut
qui
ad
praesentem
sanctorum
statum,
quod
de
futura
post
resurrectionem
conditione
dictum
erat,
transferam.
Equidem
non
infitior,
eius,
quam
illic
describit,
perfectionis
complementum
nondum
exstare,
neque
ante
resurrectionem
sperandum
esse.
Verum
hinc
non
conficitur,
ad
praesentem
statum
nihil
pertinere.
Nunc
enim
inchoatur
in
sanctis,
quod
tunc
adimplebitur.
Hanc
porro
fuisse
Augustini
mentem,
contextus
satis
demonstrat.
Postquam
enim
exposuit,
firmitudinem
standi,
quae
nunc
est
in
sanctis
angelis,
praemium
perseverantiae
fuisse,
quoniam
cum
malis
lapsi
non
fuerint:
eiusdem
quoque
praemii
participem
futurum
hominem
fuisse
subiungit,
si
eorum
exemplo
in
obedientia
perstitisset.
Nunc
transgressione
sua
prorsus
excidisse,
et
tamen
in
iis,
qui
liberantur,
factum
esse
donum
gratiae,
quae
merces
meriti
futura
erat.3)
An
hic
de
immortali-
1)
Foi
102.
pag.
2.
2)
Fol.
103.
pag.
2.
3)
Cap.
l
l
.
Calvini
opera.
Vol,
VI.
|