9:400  opponis  filio,  et  uni  duntaxat  veram  deitatem  tribuis,  te  excludere  alterum,  quem  cum  illo  confers.  Nos  quoque  ingenue  fatemur,  non  alium  esse  Deum,  quam  Deum  Israel:  et  hunc  Deum  esse  patrem  Christi.  Sed  tunc  non  opponimus  inter  se  patrem  et  filium,  ac  si  in  solo  patre  esset  Dei  essentia:  sed  eadem  ratione  qua  docemus  patrem  Christi  esse  Deum  Abrahae,  Isaac  et  Iacob,  sequitur  Christum  esse  illum  eundem  Deum.  Hic  diligenter  expende  quo  impingas,  dum  in  comparatione  fingis  duo  antitheta.  Exclames  licet  Christum  a  te  agnosci  verum  Deum,  si  solus  eius  pater  est  unicus  Deus  et  Deus  Israel,  non  obscure  deiicis  eum  e  gradu  in  quo  patrem  unum  eius  respectu  locas.  Facessat  antithesis  inter  patrem  et  filium,  tibi  nobiscum  non  male  conveniet:  quia  quum  una  sit  [pag.  69]  utriusque  essentia,  in  patre  inclusus  est  filius,  ubi  fit  deitatis  mentio.  Venenum  erroris  quod  vafre  occultas,  sic  melius  detegetur.  Deus  qui  Isaiae  apparuit  fait  verus  Deus  Israel,  et  unicus  Deus.  Hunc  Ioannes  affirmat  fuisse  Christum  (Isa.  6,  1;  Ioann.  12,  41).  Deus  qui  pronunciat  per  Isaiam,  se  fore  in  lapidem  offendiculi  Iudaeis,  fuit  unicus  Israelis  Deus  :  Paulus  Christum  fuisse  docet  (Isa.  8,  14;  Rom.  9,  33).  Qui  per  Isaiam  clamat:  Vivo  ego,  mihi  flectetur  omne  genu  :  certe  solus  verus  Deus  fuit.  Atquiidem  Paulus  Christum  interpretatur  (Isa.  45,  23;  Rom.  14,  ll).  Nec  vero  quae  recitat  apostolus  (Hebr.  1,  10)  testimonia,  nisi  in  unicum  Israelis  Deum  competunt:  Tu  Deus  fundasti  terram,  etc.  Hinc  clare  colligimus,  aeternum  Dei  sermonem  illum  fuisse  Israelis  Deum.  Si  excipias  hoc  te  fateri,  quid  tu  futiliter  in  utramque  partem  garrias,  non  curamus:  quia  interim  manet  convicta  haec  impietas:  solum  patrem  esse  Deum  verum.  Concidit  etiam  alter  ille  non  minus  detestabilis  error,  in  solo  patre  esse  essentiam.  Nam  quum  in  locis  nuper  citatis  ponatur  nomen  Iehovae,  sequitur  filium  Dei  ex  se  ipso  esse,  solius  deitatis  respectu.  Nam  si  est  Iehova,  negari  non  potest  quin  idem  sit  ille  Deus,  qui  per  Isaiam  alibi  clamat  :  Ego  ego  sum:  et  praeter  me  non  est  Deus  (Isa.  45,  5).  Utile  etiam  tibi  esset  expendere  quid  illud  Ieremiae  sibi  velit,  Dii  qui  non  fecerunt  coelum  et  terram,  [pag.  70]  pereant  de  terra  quae  sub  coelo  est  (Ier.  10,  11).  Nisi  enim  palam  maledicere  velis  filio  Dei,  fateri  necesse  erit,  illum  esse  cuius  deitas  saepius  apud  Isaiam  probatur  ex  mundi  creatione.  Quomodo  autem  creator  qui  omnibus  esse  dat,  noa  erit  ex  se  ipso,  sed  essentiam  aliunde  quasi  precario  l)  mutuabitur?  Neque  est  quod  fucum  hic  facere  tentes  de  aeterna  filii  generatione  te  nobis  subscribere.  Nam  quum  essentiatum  a  patre  dicis,  a  se  ipso  esse  1)  Beza  et  Amst.  mendose:  primo.  Gallus:  par  emprunt.