5:400
elementis
vobiscum
affigere.
At,
si
qua
tibi
sinceritatis
cura
esset,
non
ignoras
profecto,
quantum
inter
ista
duo
intersit:
localem
corporis
Christi
praesentiam
a
pane
removeri
et
spiritualem
Christi
potentiam
circumscribi
corporis
cancellis.
Nec
dogma
istud
nostrum
debuisti
novitatis
insimulare,
quum
in
ecclesia
semper
habitum
pro
confesso
fuerit.
Sed
quia
disputatio
haec
sua
magnitudine
librum
unum
impleret,
satius
est,
quo
tanta
molestia
uterque
nostrum
eximatur,
Augustini
Epistolam
ad
Dardanum
legas
:
ubi
reperies,
quomodo
unus
idemque
Christus
et
suae
divinitatis
amplitudine
coelum
terramque
excedat,
et
secundum
humanitatem
non
ubique
sit
diffusus.
Veram
carnis
ac
sanguinis
communicationem,
quae
fidelibus
in
coena
exhibetur,
magnifice
praedicamus.
Eam
carnem
vere
cibum
esse
vitae,
sanguinem
illum
vere
potum,
diserte
ostendimus:
quorum
non
imaginaria
conceptione
contenta
sit
anima,
sed
efficaci
veritate
fruatur.
Praesentiam
Christi,
qua
nos
illi
inseramur,
a
coena
minime
excludimus.
Neque
vero
ipsam
obscuramus,
modo
[fol.
32]
absit
localis
circumscriptio,
modo
ne
gloriosum
Christi
corpus
ad
terrena
elementa
detrahatur,
modo
ne
in
Christum
fingatur
panis
transsubstantiari,
ut
deinde
pro
Christo
adoretur.
Dignitatem
usumque
mysterii
quibus
possumus
elogiis
illustramus:
quanta
deinde
ad
nos
utilitas
redeat,
declaramus.
Quae
omnia
prope
apud
vos
negligantur.
Praeterita
enim,
quae
hic
nobis
confertur,
divina
beneficentia,
praeterito
tanti
beneficii
legitimo
usu,
quibus
plurimum
decebat
immorari,
satis
habetis,
si
populus
ad
signum
visibile,
sine
ulla
spiritualis
mysterii
intelligentia,
obstupescat.
Quod
antem
crassam
illam,
quam
statuitis,
transsubstantiationem
damnavimus
;
quod
stupidam
illam
adorationem
quae
hominum
mentes
in
elementis
detinet,
in
Christum
assurgere
non
sinit,
perversam
esse
docuimus
et
impiam,
id
non
fecimus,
nisi
suffragante
nobis
veteris
ecclesiae
consensu:
cuius
umbra
frustra
conaris
foedissimas,
quibus
hic
laboratis,
superstitiones
obtegere.
In
auriculari
confessione
illam
Innocentii
legem
improbavimus,
quae
iubet
quotannis
unumquemque
proprio
sacerdoti
recensere
omnia
peccata.
In
ea
porro
abroganda
quas
rationes
sequuti
simus,
recensere
longum
foret.
Rem
tamen
fuisse
nefariam,
vel
inde
apparet,
quod
diro
illo
tormento
solutae
piae
conscientiae,
tunc
acquiescere
demum
in
divinae
gratiae
fiducia
coeperunt,
quum
antea
perpetua
anxietate
aestuassent.
Ut
taceam
interim
tot,
quas
in
ecclesiam
importavit,
clades,
quae
merito
illam
nobis
exsecrabilem
reddere
debeant.
Quod
autem
in
praesentia
agitur,
hoc
habe:
neque
Christi
mandato,
nec
veteris
ecclesiae
instituto
fuisse
traditam.
Locos
scripturae
omnes
valide
extorsimus
sophistis,
quos
ad
eam
detorquere
moliebantur.
Quae
autem
|