8:40
tionibus
compellat,
nullo,
ut
videtur,
profectu.
Verum
quum
ipsos
inexcusabiles
hoc
modo
reddat,
hic
quoque
nonnulla
doctrinae
vis
apparet.
Non
animadvertunt
stulti
homines,
quam
pulchro
inter
se
ordine
consentiant
Dei
opera.
Hinc
fit
ut
doctrinam,
quae
nihil
aliud
est
quam
aeternae
eius
voluntatis
ministra,
cum
voluntate
ipsa
temere
in
certamen
committant.
Proinde
discamus,
non
hominibus
ideo
loqui
Deum,
ut
quae
apud
se
olim
decrevit
revellat,
aut
etiam
corrigat:
sed
potius
ut
effectu
ipso
comprobet,
quam
firma
sint
et
stabilia.
Quos
ab
initio
semel
elegit,
fieri
nequit
ut
pereant:
sed
quia
perire
ipsos
non
vult,
in
fidem
tutelamque
Christi
tradit.
Porro
ut
Christum
habeant
pastorem
a
quo
custodiantur,
in
eius
ovile
colligi
necesse
est.
Itaque
quum
pastoris
vocem
audiendo
salutem
electi
consequuntur,
nihil
aliud
quam
externa
evangelii
praedicatione
ad
suum
finem
perducitur
ipsorum
electio.
Eandem
et
reprobis
doctrinam
iubet
proponi.
Cur?
An
ut
quod
de
illorum
exitio
statuit,
evertat?
Quin
potius
ut
obstinata
eorum
incredulitas
magis
patefaciat
quid
valeat
occultae
electionis
gratia.
Quale
enim
illustrius
speculum,
in
quo
haec
perspicue
reluceat,
fingi
potest,
quam
dum
in
communi
doctrina,
eadem
Dei
vocatione,
pari
organo,
tantum
est
hominum
discrimen,
ut
alii
pertinaciter
[pag.
49]
respuant,
quod
alii
obedienter
amplectuntur?
Videmus
tamen
interea,
ut
verbum
quod
hominis
ore
profertur,
etsi
impiorum
corda
non
emendet,
feriat
tamen
ipsorum
conscientias,
et
lasciviam
instar
fraeni
cohibeat.
Iam
de
scandalis,
quibus
secundum
ordinem
assignavimus,
est
disserendum.
Queruntur
multi,
evangelium
discordiarum
esse
fontem,
quia
simul
atque
emergit,
una
surgunt
contentiones:
imo,
non
secus
ac
si
classicum
cecinisset,
homines
inter
se
armantur.
Fatendum
est
sane
quod
Christus
pronunciat
(Matth.
10,
34),
simul
cum
evangelio
dissidia
fere
et
pugnas
exoriri:
sed
qua
id
occasione
fiat
reputandum
est.
Primum,
si
contumaciter
insurgunt
homines,
quum
eos
in
ordinem
cogere
vult
Deus,
qua
id
ratione
fiat,
iam
prius
diximus.
Difficile
est,
ut
qui
sibi
nimium
sapiunt,
dociles
se
Christo
praebeant.
Iam
vero,
quum
affectus
carnis,
qui
in
hominibus
regnant,
totidem
sint
quasi
feroces
ac
indomitae
belluae,
miramur
si
tumultuose
iugo
et
fraeno
resistant?
Atqui
nimis
indignum
est,
cuius
mali
causa
in
nobis
reperitur,
culpam
in
evangelium
conferri.
Nihilo
rectius
faciunt,
qui
turbarum
metu,
et
discordiarum
odio,
a
pacis
doctrina
abhorrent.
1)
Tranquillo
statu
nihil
putant
esse
melius.
Quid
ergo,
si
tyrannus
quispiam
hoc
1)
Add.
Il
leur
semble
qu'il
n'y
a
rien
de
meilleur
que
de
se
tenir
coy,
et
pourtant
ils
prisent
surtout
etc.
|