48:40
sum.
Longe
aliter
scriptura,
quae
speciale
Deo
regimen
in
rebus
singulis,
et
in
hominum
actionibus
vendicat.
Nostrum
tamen
est
expendere,
in
quem
finem
hoc
doceat.
Cavendae
enim
sunt
delirae
speculationes,
quibus
multos
abripi
videmus.
Scriptura
vult
fidem
nostram
exercere,
ut
sciamus
nos
protegi
Dei
manu,
ne
simus
Satanae
et
impiorum
iniuriis
obnoxii.
Hoc
unum
amplecti
utile
est.
Neque
enim
aliud
sibi
voluit
Petrus
hoc
loco.
Imo
in
Christo
sobrie
sapiendi
exemplum
nobis
proponitur.
Non
enim
dubium
est,
quin
obnoxia
fuerit
corruptioni
eius
caro,
secundum
naturam.
Atqui
immunem
fecerat
Dei
providentia.
Si
quis
roget,
annon
fragilia
fuerint
ossa
Christi:
non
erit
negandum,
fuisse
quidem
naturaliter:
sed
tamen
nullum
os
potuisse
minui,
quoniam
sic
Deus
statuerat.
Hoc,
inquam,
exemplo
admonemur,
sic
dandum
esse
principatum
Dei
providentiae,
ut
intra
limites
nostros
stemus:
neque
nos
temere
ingeramus
in
Dei
arcana,
quo
minime
penetrat
oculi
nostri
acies.
Per
manus
impiorum.
Quia
videtur
innuere
Petrus,
impios
paruisse
Deo,
hinc
sequitur
ex
duobus
absurdis
alterutrum
:
vel
Deum
esse
malorum
autorem:
vel
homines
quodvis
scelus
perpetrando,
non
peccare.
Respondeo
de
secundo,
impios,
utcunque
exaequantur
quod
apud
se
Deus
statuit,
nihil
tamen
minus
quam
Deo
obedire.
Nam
obedientiae
ex
voluntario
affectu
nascitur.
Scimus
autem
impiis
longe
aliud
esse
propositum.
Deinde,
nemo
obedit
Deo,
nisi
cui
comperta
est
eius
voluntas.
Obedientia
igitur
ex
notitia
pendet
divinae
voluntatis.
Porro,
Deus
in
lege
suam
nobis
voluntatem
patefecit.
Quare,
illi
demum
obediunt
Deo,
qui
opera
sua
exigunt
ad
legis
regulam
:
deinde
eius
imperio
se
voluntarii
subiiciunt.
Nihil
tale
in
omnibus
impiis
cernimus,
quos
Deus
huc
vel
illuc
nescientes
impellit.
Nemo
igitur
excusabiles
hoc
praetextu
esse
dicet,
quia
pareant
Deo:
quum
et
Dei
voluntas
in
lege
nobis
quaerenda
sit:
et
illi,
quantum
in
se
est,
repugnare
Deo
cupiant.
Quantum
ad
alterum
pertinet,
nego
Deum
mali
esse
autorem:
quia
in
hac
voce
certa
est
notatio
pravi
affectus.
Maleficium
enim
aestimatur
ex
fine,
quo
quisque
tendit.
Homines
quum
vel
furtum,
vel
homicidium
perpetrant,
ideo
peccant,
quia
fures
sunt
aut
homicidae.
In
furto
autem
et
homicidio
sceleratum
consilium.
Deus
qui
illorum
malitia
utitur,
in
superiore
gradu
locandus
est.
Longe
enim
aliud
spectat:
quia
alterum
vult
castigare,
alterius
exercere
patientiam:
atque
ita
nunquam
a
sua
natura,
hoc
est,
a
perfecta
rectitudine
deflectit.
Ita,
quod
traditus
fuit
Christus
per
manus
impiorum,
quod
crucifixus,
factum
est
Dei
nutu
et
ordinatione.
Proditio
autem,
quae
per
se
nefaria
est,
et
caedes
quae
tantum
scelus
in
se
continet,
Dei
opus
non
debet
censeri.
|