40:40
erat
spiritus
ad
ambulandum
ambulabant.
Spiritus
hic
accipitur
pro
animo
vel
consilio.
Scimus
saepe
accipi
pro
vento
metaphorice,
scimus
etiam
accipi
pro
anima
hominis:
sed
hic
intelligi
debet
voluntas:
et
tamen
alludit
propheta
ad
ipsum
motum,
quo
rapiuntur
angeli,
ubi
Deus
illorum
opera
utitur.
Quoniam
ergo
tantus
est
vigor
atque
etiam
celeritas
in
angelis,
ut
similes
sint
vento,
propheta
videtur
ad
hanc
similitudinem
alludere.
Et
quod
in
Psalmo
(104,
4)
dicitur,
Deum
facere
ventos
suos
ministros,
Apostolus
1
ad
Hebraeos
capite
concinne
ad
ipsos
angelos
accommodat.
Optime
igitur
stabit
haec
analogia,
nempe
quod
angeli
ambularent
quocunque
ferebat
voluntas:
et
tamen
sub
hac
voce
designet
propheta
motum
illum
arcanum,
quo
Deus
flectit
angelos
suos,
prout
visum
est.
Interea
confirmat
quod
nuper
vidimus,
angelos
non
temere
rapi
huc
et
illuc,
sed
habere
destinatum
finem,
quia
scilicet
per
ipsos
operatur
Deus
qui
est
fons
omnis
sapientiae.
Dicit
rursus
sic
ambulasse,
ut
non
redirent,
hoc
est
ut
non
reflecterent
cursum
suum.
Postea
tamen
dicet
reversa
fuisse.
Sed
haec
conciliare
facile
est,
quia
tantum
significat
non
abruptum
fuisse
cursum.
Quum
ergo
pergerent
in
unam
partem,
donec
spatium
suum
conficerent,
ambulabant,
et
tamen
postea
revertebantur
instar
fulguris.
Neque
enim
Deus
sic
angelos
suos
semel
ad
opus
accommodat,
ut
postea
quiescant:
sed
quotidie,
imo
singulis
momentis
ipsos
ad
obsequium
suum
exercet.
Quum
ergo
angeli
sint
assidui
in
opere,
non
mirum
est
si
propheta
dicat
ipsos
ire
et
reverti:
et
tamen
quum
dicit
non
reverti,
hoc
optime
convenit,
quia
scilicet
non
retrocedunt
donec
officio
suo
satisfecerint.
Denique
haec
visio
non
alio
spectavit,
nisi
ut
sciret
propheta
Deum
non
deserere
in
medio
cursu
opera
sua,
sicuti
in
Psalmo
(138,
8)
dicitur.
Quoniam
ergo
in
Dei
operibus
nullum
est
inchoatum
et
mutilum,
angeli
pergunt,
et
conficiunt
spatium
suum
usque
ad
metam
:
postea
revertuntur
instar
fulguris,
ut
paulo
post
dicet.
Sequitur,
13.
Et
similitudo
animalium
adspectus
eorum
tanquam
carbones
ignis
ardentis,
tanquam
adspectus
lampadum
discurrens
inter
animalia
:
et
splendor
igni>
et
ex
igne
egrediebatur
fulgur.
Oportuit,
quemadmodum
heri
attigi,
aliquid
divinum
splendere
in
visione,
quod
Deus
proposuit
faciem
hominis,
et
bovis,
et
aquilae,
et
leonis,
in
eo
in
se
accommodavit
ad
populi
socordiam,
ut
dictum
fuit:
imo
ad
captum
ipsius
prophetae:
quia
ut
sumus
homines,
non
possumus
penetrare
supra
coelos.
Deus
ergo
prophetae
sui
et
omnium
piorum
rationem
habuit:
sed
voluit
simul
oblique
exprobrare
stuporem
populo.
Interea
si
facies
hominis
|