2:40
[CO
2.40]
sui
similem
manere;
non
spectrum
esse
aut
phantasma,
quod
pro
uniuscuiusque
libidine
transformetur.
Et
sane
videre
est
quam
mendacibus
fucis
Deo
illudat
superstitio,
dum
gratificari
tentat.
Nam
ea
fere
sola,
quae
sibi
curae
non
esse
testatus
est,
arripiens,
quae
praescribit
ac
sibi
placere
docet
aut
contemptim
habet,
aut
etiam
non
dissimulanter
reiicit.
Sua
ergo
deliria
colunt
et
adorant
quicunque
cultus
Deo
commentitios
erigunt;
quia
nequaquam
ita
cum
Deo
nugari
auderent
nisi
Deum
prius
nugarum
suarum
ineptiis
consentaneum
finxissent.
Quare
apostolus,
vagam
illam
et
erraticam
de
numine
opinionem,
Dei
esse
ignorantiam
pronuntiat.
Quum
Deum,
inquit
(Gal.
4,
8),
nesciretis,
serviebatis
iis
qui
natura
dii
non
erant.
Et
alibi
(Eph.
2,
12)
sine
Deo
fuisse
tradit
Ephesios
quo
tempore
a
recta
unius
Dei
cognitione
aberrabant.
Nec
multum
interest,
hac
saltem
in
parte,
Deumne
unum,
an
plures
concipias:
quia
semper
a
vero
Deo
discedis,
et
deficis:
quo
relicto,
nihil
tibi
restat
nisi
exsecrabile
idolum.
Superest
ergo
ut
cum
Lactantio
constituamus:
nullam
esse
legitimam
religionem
nisi
cum
veritate
coniunctam.
[Inst
1.4.4.]
Accedit
et
secundum
peccatum,
quod
neque
Dei
rationem
unquam
habent
nisi
inviti;
nec
ad
ipsum
appropinquant
donec
renitentes
pertrahantur,
nec
tum
quoque
voluntario
imbuuntur
timore,
qui
ex
divinae
maiestatis
reverentia
fluat,
sed
tantum
servili
et
coacto,
quem
illis
Dei
iudicium
extorquet;
quod
quia
effugere
nequeunt,
exhorrent,
sic
tamen
ut
etiam
abominentur.
Siquidem
convenienter
in
impietatem,
atque
in
hanc
solam,
competit
illud
Statii,
timorem
primum
fecisse
in
orbe
deos.
Qui
animum
a
Dei
iustitia
alienum
gerunt,
tribunal,
quod
ad
vindicandas
eius
transgressiones
stare
sciunt,
eversum
magnopere
cupiunt.
Quo
affectu
adversus
Dominum
belligerantur,
qui
sine
iudicio
esse
non
potest;
sed
dum
eius
potentiam
sibi
inevitabilem
imminere
intelligunt,
quia
nec
amoliri,
nec
effugere
valent,
reformidant.
Itaque
ne
ubique
videantur
eum
contemnere
cuius
maiestas
eos
urget,
qualicunque
religionis
specie
defunguntur,
interim
tamen
non
desinunt
omni
vitiorum
genere
se
polluere,
et
flagitia
flagitiis
copulare,
donec
sanctam
Domini
legem
omni
ex
parte
violarint,
et
universam
eius
iustitiam
dissiparint;
vel
certe
non
ita
retinentur
simulato
illo
Dei
timore,
quin
suaviter
in
peccatis
suis
acquiescant,
et
sibi
blandiantur,
et
carnis
suae
intemperantiae
indulgere
malint,
quam
spiritus
sancti
fraeno
eam
cohibere.
Sed
quando
inanis
ea
est
et
mendax
religionis
umbra,
vix
etiam
digna
quae
umbra
nominetur,
hinc
rursus
facile
elicitur
quantum
ab
hac
confusa
Dei
notitia
differat
quae
solis
fidelium
pectoribus
instillatur
pietas,
ex
qua
demum
religio
nascitur.
Et
tamen
hoc
per
flexuosos
circuitus
consequi
volunt
hypocritae,
ut
Deo
quem
fugiunt
propinqui
|