41:4
4
virtus,
quod
Darius
captivum
unum
praetulit
omnibus
suis
familiaribus.
Nunc
autem
nihil
aliud
spectant
reges,
nisi
ut
efferant
suos
lenones,
vel
scurras,
vel
qui
ipsis
adulantur.
Interea
non
erigunt
nisi
homines
nihili,
et
quos
Deus
quasi
ignominia
notavit:
et
quum
sint
indigni
qui
censeantur
in
numero
hominum,
tamen
ipsi
sunt
reges
regum:
quia
reges
hodie
sunt
fere
mancipia.
Et
hoc
fit
propter
ipsorum
ignaviam:
quia
repellunt
a
se
omnes
curas.
Coguntur
igitur
aliis
tradere
imperium,
et
titulum
duntaxat
retinent.
Haec,
ut
dixi,
sunt
nobis
certa
documenta
coelestis
irae:
quoniam
indignus
est
mundus,
erga
quem
Deus
hodie
manum
suam
ad
regendum
exserat.
Iam
quod
ad
procerum
invidiam
spectat,
videmus
vitium
hoc
grassatum
fuisse
omnibus
saeculis,
ut
scilicet
virtutem
ferre
nequeant
qui
adspirant
ad
aliquam
magnitudinem.
Nam
dum
sibi
sunt
male
conscii,
necesse
est
ut
contra
aliorum
virtutem
exacerbentur.
Neque
tamen
hoc
mirum
debet
videri,
quod
Persae,
qui
sustinuerant
maximos
labores,
qui
varia
discrimina
adierant,
non
possent
ferre
hominem
obscurum
et
incognitum,
non
modo
sibi
socium
adiungi,
sed
etiam
praefici
quasi
superiorem
Aemulatio
igitur
ipsorum
videtur
aliquid
habuisse
causae,
vel
saltem
coloris.
Sed
hoc
semper
merito
damnabitur,
quod
quisque
propriae
utilitati
fuerit
addictus,
et
ita
non
spectaverit
bonum
publicum.
Quisquis
autem
ad
potentiam
adspirat,
et
se
ipsum
duntaxat
respicit,
non
communem
populi
statum,
necesse
est
ut
sit
et
avarus,
et
rapax,
et
crudelis,
et
perfidus:
denique
obliviscatur
officii
sui.
Quum
ergo
invident
regni
proceres
Danieli,
hoc
modo
produnt
suam
malitiam,
quod
scilicet
nulla
sit
apud
eos
ratio
boni
publici,
sed
cupiant
ad
se
omnia
trahere
et
rapere.
Iam
in
hoc
exemplo
videmus
quid
pariat
invidia.
Et
hoc
diligenter
notandum
est,
quoniam
nihil
magis
proclive
est,
quam
ab
uno
vitio
ad
aliud
delabi.
Qui
invidet
nulla
aequitate
retinebitur,
quin
tentet
omnia
ad
perdendum
suum
adversarium.
Proceres
isti
indigne
ferunt
Danielem
sibi
praeferri.
Iam
si
hoc
uno
contenti
essent,
tamen
vitium
illud,
quemadmodum
dixi,
perversae
naturae
signum
esset.
Atqui
ulterius
erumpunt:
quia
quaerunt
occasionem
vel
crimen
in
Daniele.
Videmus
itaque
ut
invidia
eos
excitet
ad
captandum
crimen.
Sic
omnes
invidi
sunt
quasi
in
excubiis
perpetuis,
et
observant
eos
quorum
fortunam
aemulantur,
ut
possint
opprimere
quamvis
ratione.
Hoc
est
unum.
Ubi
autem
non
inveniunt
crimen,
tunc
calcant
omnem
aequitatem,
et
sine
pudore,
sine
humanitate,
crudeliter
non
minus
quam
perfide
sese
proiiciunt
ad
perdendum
adversarium.
Hoc
narrat
de
suis
aemulis
Daniel.
Dicit
initio
eos
quaesiisse
occasionem,
nec
fuisse
repertam:
deinde
adiungit
occasionem
fuisse
ab
illis
captatam
non
iusta
de
causa,
sed
perfide.
|