37:4
4
spem
facere
salutis:
quia
tamen
in
longum
tempus
reiiciebat
misere
afflictos
et
paene
perditos,
frigidior
erat
consolatio
donec
libertas
reditus
quasi
digito
monstrata
fuit.
Ideoque
ad
praesentem
gratiam
referri
debet
verbum
consolamini,
cuius
repetitio
non
modo
certitudinem
vaticinii
confirmat,
sed
commendat
efficaciam
et
fructum.
Quasi
diceret,
in
hac
legatione
fore
uberem,
plenam
et
continuam
gaudendi
causam.
Omnino
quidem
retinendum
est
futurum
verbi
tempus
:
quia
suhest
tacita
antithesis
inter
triste
illud
silentium,
de
quo
dixi,
et
doctrinam
consolationis
quae
postea
successit.
Et
cum
hoc
vaticinio
consentit
ecclesiae
querimonia
Psalmo
74
(v.
9):
Signa
nostra
non
videmus:
non
est
amplius
propheta,
nec
est
inter
nos
qui
sciat
quousque.
Videmus
enim
ut
se
optimo
solatii
genere
orbatam
esse
deploret:
quia
nulla
promissio
leniendis
malis
in
medium
prodeat.
Perinde
ac
si
diceret:
Non
patietur
Dominus
vos
destitui
prophetis,
qui
vos
in
extremis
demum
angustiis
consolentur.
Excitabit
eo
tempore
viros
quibus
legationem
diu
a
vobis
optatam
mandabit,
ac
tunc
quoque
ostendet
se
curam
habere
vestri.
Hoc
autem
futurum
Dicet,
non
tantum
ad
captivitatem
babylonicam
refero,
sed
ad
totum
liberationis
tempus
quod
in
se
complectitur
regnum
Christi.
Porro
ad
verbum
Dicet,
supplendum
est,
prophetis,
quos
scilicet
in
eam
rem
constituet.
Frustra
enim
verba
facerent,
nisi
Dominus
ipsis
diceret,
atque
etiam
ori
eorum
insereret
quod
aliis
nuntiarent.
Est
igitur
mutua
relatio
inter
Deum
et
prophetas.
Denique
pollicetur
Dominus
reliquam
fore
spem
salutis,
tametsi
ingratitudo
hominum
perpetuum
huius
vocis
silentium
extremumque
exitium
mereatur.
Haec
autem
ad
exsilium
babylonicum
restringenda
non
esse
dixi:
quia
patent
latissime,
et
doctrinam
evangelii
comprehendunt:
in
qua
praecipue
est
vis
ista
consolandi.
Eius
enim
est
erigere
afflictos
et
prostratos:
enectos
et
vere
mortuos
recreare,
moestos
levare
tristitia,
denique
laeta
et
iucunda
omnia
afferre:
unde
etiam
evangelium
nominatur.
Nec
vero
tunc
demum
coepit,
quum
Christus
apparuit
mundo:
sed
multo
antea,
ex
quo
scilicet
manifestus
Dei
favor
illuxit,
ac
Daniel
primo
vexillum
quodammodo
erexit,
ut
se
fideles
ad
reditum
accingerent:
postea
Aggaeus,
Zacharias,
Malachias,
Nehemias,
Esras,
et
alii
usque
ad
Christi
adventum,
eosdem
ad
melius
sperandum
hortati
sunt.
Qui
vero
postremus
omnium
scripsit
Malachias,
quia
paucos
fore
prophetas
intelligebat,
ad
legem
Mosis
populum
remittit,
ut
ex
ea
voluntatem
Dei
minasque
et
promissa
intelligant.
Ex
hoc
autem
loco
quid
maxime
quaerendum
sit
in
prophetis
colligimus,
nempe
ut
proposita
gratiae
Dei
dulcedine
ad
spem
animent
pias
mentes,
ne
sub
malorum
onere
deficiant,
sed
intrepide
persistant
in
Dei
invocatione.
Caeterum
|