5:399
RESPONSIO
finem
hunc
habet,
ut
vitam
coram
Deo
traducamus
puram
et
impollutam,
sic
et
gratuita
iustificatio.
Verum
enim
est
illud
Pauli,
nos
minime
ad
immunditiem
vocatos
esse,
sed
ad
sanctitatem
(1
Thess.
4,
7).
Interim
constanter
hoc
retinemus,
hominem
non
modo
semel
gratis
iustificatum,
nullo
operum
merito,
sed
hac
gratuita
iustitia
hominis
salutem
perpetuo
constare.
Neque
etiam
aliter
fieri
posse,
ut
acceptum
sit
Deo
ullum
hominis
opus,
nisi
per
eam
approbetur.
Quamobrem
vehementerx)
obstupefactus
sum,
quum
apud
te
legerem,
caritatem
principem
esse
ac
potissimam
salutis
nostrae
causam.
O
Sadolete,
quis
abs
te
unquam
talem
vocem
exspectasset
?
Caeci
profecto
ipsi
certius
in
tenebris
palpant
Dei
misericordiam,
quam
ut
salutis
suae
principatum
caritati
ausint
arrogare.
Qui
vero
vel
scintillam
unam
habent
divinae
lucis,
sentiunt
non
alia
re
constare
sibi
salutem,
quam
quod
sunt
a
Deo
adoptati.
Est
enim
aeterna
salus,
haereditas
coelestis
patris,
quae
solis
eius
filiis
est
praeparata.
Porro,
quis
aliam
adoptioni
nostrae
causam
assignet,
[fol.
31]
quam
quae
passim
a
scriptura
praedicatur?
Quod
scilicet
non
priores
dilexerimus
eum,
sed
ultro
in
gratiam
ac
benevolentiam
ab
eo
recepti
simus.
Ab
hac
caecitate
error
etiam
ille
emergit
quod
poenitentiis
et
satisfactionibus
expiari
peccata
doces.
Ubi
ergo
erit
illa
unica
hostia
piacularis,
a
qua
si
disceditur,
nullum
omnino
piaculum
restare
testatur
scriptura?
Percurre
quidquid
habemus
oraculorum
Dei:
si
unicus
Christi
sanguis
ubique
pro
satisfactionis
pretio,
pro
pacificatione,
pro
ablutione
proponitur,
qua
confidentia
tantum
honorem
ad
tua
opera
transferre
audes?
Nec
est,
quod
sacrilegium
hoc
ecclesiae
Dei
adscribas.
Habuit,
fateor,
vetus
ecclesia
suas
satisfactiones:
non
illas
tamen,
quibus
Deo
litarent
peccatores,
seque
a
noxa
redimerent,
sed
quibus,
et
quam
profitebantur
resipiscentiam
non
esse
fictam
approbarent,
et
eius
offensionis,
quae
ex
eorum
peccato
excitata
erat,
memoriam
delerent.
Non
enim
quibuslibet,
sed
iis
modo,
qui
in
grave
aliquod
flagitium
prolapsi
erant,
solenni
ritu
praescribebantur.
In
eucharistiae
causa,
id
reprehendis,
quod
Dominum
ipsum
universi,
et
divinam
in
eo
spiritualemque
potentiam
(quue
prorsus
libera
et
infinita
est),
in
angulos
corporeae
naturae,
quae
suis
cancellis
est
circumscripta,
conamur
includere.
Et
quis
tandem
calumniis
erit
finis?
Nos
diserte
semper
testati
sumus
divinam
Christi
non
modo
potentiam,
sed
essentiam
quoque
diffundi
per
omnia,
nullis
finibus
limitari:
tu
-autem
exprobrare
nobis
non
dubitas,
fuisse
in
angulos
corporeae
naturae
a
nobis
inclusam?
Qui
sic?
Quia
corpus
eius
noluimus
terrenis
1)
vehementer,
om.
1576
seqq.
|