6:397
DE
LIBERO
ARBITRIO.
rum
membrum,
quod
ex
commento
carnis
assuit.
His
tam
bene
confectis,
dictum
illud
vulgare
Guillelmi
Occam,
quod
omni
ex
parte
pelagianismum
resipit,
facienti
quod
in
se
est
Deum
non
denegare
gratiam,
verissimum
esse
concludit.
Nam
quod
neminem
Dei
gratiam
quaerere
posse
tradidi,
nisi
qui
a
Dei
spiritu
agatur,
eo
modo
homines
prorsus
stipites
fieri.
Qui
sic?
Quoniam
hinc
sequatur,
nemini
expositam
esse,
nemini
quaerendam:
utpote
quae
quaeri,
antequam
habeatur,
non
possit.
Frustra
autem
quaeri,
quod
iam
possidetur.
At
perinde
[pag.
229]
ratiocinatur,
ac
si
concessum
iam
illi
a
me
foret,
non
esse
diversas
gratias,
pium
desiderium,
eiusque
consequutionem:
quum
iam
alibi
ex
Augustino
demonstraverim,
hanc
fidei
sanitatem
esse,
petere
ut
accipias,
quaerere
ut
invenias,
pulsare
ut
aperiatur
tibi.
Porro
huius
sanitatis
autor
non
aeger,
opinor,
sed
medicus
existimandus
erit.
Quantum
ad
perseverantiae
donum,
haec
est
Pighii
philosophia,
conferri
illud
quidem
nobis
gratuito,
et
tamen
meritis
rependi.
Qui
factum
est,
ut
haec
tam
subtilis
cogitatio
spiritui
sancto
non
occurreret,
quum
penitus
contraria
argumenta
Paulo
dictaret?
Siquidem
quum
illi
familiaris
sit
collectio,
si
ex
gratia,
ergo
non
ex
operibus
(Rom.
11,
6),
rationem
alicubi
reddit:
quia
quod
operibus
rependitur,
debitum
sit.
Operanti,
inquit,
non
secundum
gratiam,
sed
secundum
debitum
merces
redditur
(Rom.
4,
4).
Hoc
qualiter
cum
Pighii
axiomate
conveniet,
qui
vult
nos
propria
virtute
promereri
Dei
gratiam,
et
tamen
gratuito
eam
consequi?
Caeterum
remunerari
Deum
posterioribus
gratiis
legitimum
priorum
usum,
ex
vulgata
illa
Christi
parabola
de
talentis
cum
foenore
redditis
confirmat
(Matth.
25,
15).
Ego
vero
nunquam
hoc
simpliciter
negavi;
sed
tantum
hanc
exceptionem
posui,
ut
duplex
periculum
caveretur.
Ne
aut
sic
remunerari
credatur
Deus
legitimum
gratiae
suae
usum,
ac
si
homo
sua
ipsius
industria
oblatam
sibi
gratiam
redderet
efficacem:
aut
sic
remuneratio
censeatur,
ne
sit
amplius
gratuita
gratia.
Imo
sic
parabolam
illam
exponi
debere
monueram,
quod
Deus
sua
in
nobis
priora
dona
novis
et
maioribus
subinde
prosequitur.
Quare
nullum
operae
pretium
facit
Pighius,
dum
tantum
verborum
fundit,
quo
mihi
extorqueat,
quod
sponte
iam
professus
sum:
talentorum
nomine
illic
Dei
gratias,
nos
sub
servorum
persona,
Deum
autem
per
patrem
familias
designari.
Quum
hoc
inter
nos
citra
dubium
constet,
eliciat
inde
si
quid
potest,
quod
[pag.
230]
mihi
adversetur.
Laudat,
inquit,
Deus
fidelitatem
nostram,
eiusque
mercedem
testatur
esse,
quod
amplioribus
nos
donis
cumulat:
nempe
sicut
sua
dona
in
nobis
coronat,
quoties
aliquid
retribuit.
Sic
etiam
habet
Institutio
mea:
Fidelibus
exspectandam
esse
hanc
benedictionem,
ut
quo
melius
usi
fuerint
superioribus
Dei
gratiis,
eo
|