5:397
AD
SADOLETI
EPISTOLAM.
eversa.
Dogma
ergo
istud,
quod
in
religione
summum
erat,
dicimus
fuisse
a
vobis
nefarie
ex
hominum
memoria
deletum.
Perspicua
eius
rei
probatione
referti
sunt
libri
nostri.
Et
crassa
eius
ignoratio,
quae
in
vestris
omnibus
ecclesiis
etiamnum
manet,
testatur,
nos
nequaquam
falso
queri.
At
tu
perquam
maligne
hic
invidiam
nobis
facies:
quod
fidei
omnia
deferendo,
nullum
operibus
locum
relinquamus.
Hic
non
ingrediar
iustam
disputationem,
quae
non
posset
nisi
longo
volumine
terminari
:
sed
enim
si
Catechismum
inspiceres,
quem
Genevensibus
ipse
conscripsi,
quum
pastoris
apud
eos
biistinerem
personam,
tribus
verbis
victus
obmutesceres.
Breviter
tamen
hic
tibi
expediam,
quo
modo
ea
de
re
loquamur.
Primum,
iubemus
hominem
a
sui
recognitione
incipere,
et
illa
quidem
non
levi
nec
defunctoria,
sed
ut
conscientiam
coram
Dei
tribunali
suam
sistat:
et
quum
suae
iniquitatis
satis
convictus
fuerit,
simul
iudicii
illius
severitatem
reputet,
quod
in
omnes
peccatores
edicitur:
ita
miseria
sua
confusus
ac
perculsus,
coram
Deo
prosternatur,
et
humilietur:
abiecta
omni
sui
fiducia
tanquam
ultimo
exitio
[fol.
29J
perditus
ingemiscat.
Tum
unicum
salutis
portum
esse
ostendimus
in
Dei
misericordia,
quae
nobis
in
Christo
exhibetur:
quia
omnes
salutis
nostrae
partos
in
eo
sunt
adimpletae.
Quum
ergo
universi
mortales
perditi
sunt
coram
Deo
peccatores,
dicimus
Christum
unicam
esse
iustitiam:
quandoquidem
obedientia
sua
transgressiones
nostras
abolevit,
sacrificio
iram
Dei
placavit,
sanguine
maculas
abstersit,
cruce
maledictionem
nostram
sustinuit,
morte
pro
nobis
satisfecit.
In
hunc
ergo
modum
dicimus
hominem
Deo
patri
in
Christo
reconciliari,
nullo
suo
merito,
nulla
operum
dignatione,
sed
gratuita
clementia.
Quum
autem
fide
amplectamur
Christum,
et
veluti
in
eius
communionem
veniamus,
hanc,
secundum
scripturae
morem,
vocamus
fidei
iustitiam.
Quid
hic
habes,
quod
vel
mordeas,
vel
carpas,
Sadolete?
An
quia
operibus
locum
nullum
relinquimus?
Certe
in
homine
iustificando
negamus
vel
pilum
unum
valere.
Ubique
enim
scriptura
vociferatur
omnes
esse
perditos,
et
sua
quemque
conscientia
graviter
accusat.
Nihil
spei
reliquum
esse
docet
eadem
scriptura,
nisi
in
sola
Dei
bonitate,
qua
peccata
nobis
ignoscuntur,
iustitia
imputatur.
Utrumque
gratuitum
asserit:
ut
tandem
pronunciet,
beatum
esse
hominem
sine
operibus
(Eom.
4,
7).
At
quam
aliam
affert
nobis
notionem
nomen
ipsum
iustitiae,
nisi
respectus
ad
bona
opera
habeatur?
Imo
si
animadverteres,
quid
scriptura
per
verbum
iustificandi
significet,
in
eo
non
haesitiires.
Non
enim
ad
propriam
hominis
iustitiam
refert,
sed
ad
Dei
clementiam,
quae
iustitiam
peccatori,
contra
quam
sit
promeritus,
accepto
fert,
idque
iniustitiam
non
imputando.
Illa,
inquam,
est
nostra'
iustitia,
quae
a
Paulo
describitur,
quod
Deus
nos
sibi
in
Christo
reconciliavit
|