55:394  Praecipit  igitur,  ut  viva  fiat  insitio,  qua  veluti  cum  corde  nostro  coalescat.  Simul  modum  huius  receptionis  ostendit:  nempe,  in  m  a  n  s  u  e  t  u  d  i  n  e  .  Quo  verbo  significat  modestiam  et  facilitatem  mentis  ad  discendum  compositae:  qualem  Iesaias  describit  (57,  15),  quum  dicit:  Super  quem  requiescet  spiritus  meus,  nisi  super  humilem  et  quietum?  Hinc  fit  ut  tam  pauci  in  Dei  schola  proficiant:  quia  vix  centesimus  quisque  spiritus  sui  ferociam  deponit,  ut  se  Deo  comiter  subiiciat:  sed  omnes  fere  elati  et  refractarii  accedunt.  Nos  vero,  si  cupimus  esse  viva  Dei  plantatio,  subigendis  in  humilitatem  nostris  ingeniis  demus  operam,  ut  tanquam  agni  nos  a  pastore  nostro  regi  sinamus.  Sed  quia  nunquam  ita  cicurantur  homines,  ut  pacato  mitique  sint  animo,  nisi  ante  pravis  suis  affectibus  repurgati  fuerint:  ideo  iubet  immunditiem  et  malitiae  redundantiam  deponere.  Et  quoniam  ab  agricultura  similitudinem  mutuatur  Iacobus:  hic  ordo  tenendus  fuit,  ut  ab  herbis  vitiosis  exstirpandis  inciperet.  Quum  autem  omnes  alloquatur,  hinc  colligendum  est,  ingenita  naturae  nostrae  esse  haec  mala,  et  haerere  in  nobis  omnibus.  Imo  quum  apud  fideles  verba  faciat,  nunquam  in  hac  vita  nos  penitus  his  mundari  ostendit,  verum  subinde  repullulare:  ideoque  assiduam  eradicandi  curam  requirit.  Primo  quoniam  sacra  res  est  Dei  sermo:  ut  ad  eum  recipiendum  aptemur,  exuere  sordes,  quibus  inquinati  sumus,  convenit.  Sub  nomine  xaxiac,  tam  hypocrisin  et  contumaciam,  quam  perversas  omnes  cupiditates  comprehendit.  Nec  contentus  sedem  malitiae  assignare  in  hominis  anima:  adeo  copiosam  illic  malitiam  residere  docet,  ut  exundet,  vel  quasi  in  cumulum  assurgat.  Et  certe  quisquis  se  bene  excusserit,  immensum  in  se  reperiet  malorum  chaos.  Qui  potest  servare.  Magnificum  coelestis  doctrinae  encomium,  quod  certam  ex  ea  salutem  consequimur.  Est  autem  additum,  ut  sermonem  illum  instar  thesauri  incomparabilis,  et  expetere,  et  amare,  et  magnificare  discamus.  Est  ergo  acris  ad  castigandam  nostram  ignaviam  stimulus,  sermonem,  cui  solemus  tam  negligenter  aures  praebere,  salutis  nostrae  esse  causam.  Tametsi  non  in  hunc  finem,  servandi  vis  sermoni  adscribitur,  quasi  aut  salus  in  externo  vocis  sonitu  inclusa  foret,  aut  servandi  munus  Deo  ablatum,  alio  transferretur.  Nam  de  sermone  tractat  Iacobus  qui  fide  in  corda  hominum  penetravit  :  et  tantum  indicat,  Deum  salutis  autorem,  evangelio  suo  eam  peragere.  22.  Estote  factores  sermonis,  et  non  auditores  solum,  fallentes  vos  ipsos.  23.  Nam  si  quis  auditor  est  sermonis,  et  non  factor:  Me  similis  est  homini  consideranti  faciem  nativitatis  suae  in  speculo.  24.  Consideravit  enim  se  ipsum,  et  abiit,  et  protinus  oblitus  est  qualis  sit.  25.  Qui  vero  intuitus  fuerit  in  legem