5:394
verbum
ipsum
obtendere.
Nunc
si
definitionem
ecclesiae
tua
veriorem
recipere
sustines,
dic
posthac,
societatem
esse
sanctorum
omnium,
quae
per
totum
orbem
diffusa,
per
omnes
aetates
dispersa,
una
tamen
Christi
doctrina
et
uno
spiritu
colligata,
unitatem
fidei
ac
fraternam
concordiam
colit
atque
observat.
Cum
hac
esse
nobis
quidquam
dissidii
negamus.
Quin
potius,
ut
eam
reveremur
matris
loco,
ita
in
sinu
eius
cupimus
permanere.
At
hic
me
redarguis.
Doces
enim,
quaecunque
ab
annis
mille
quingentis,
aut
amplius,
constanti
fidelium
consensu
sunt
comprobata,
ea
nostra
importunitate
convelli
et
abrogari.
Hic
non
requiram,
ut
vere
ac
candide
nobiscum
agas
(quod
tamen
philosopho,
nedum
Christiano,
sponte
praestandum
erat),
sed
rogabo
tantum,
ne
ad
illiberalem
usque
calumniandi
licentiam
descendas,
quae
existimationem
tuam
apud
probos
et
[fol.
26]
graves
viros,
nobis
quoque
tacentibus,
vehementer
laesura
est.
Scis
hoc.
Sadolete,
et,
si
infitiari
pergis,
faciam
ut
te
scivisse
ac
callide
vafreque
dissimulasse
omnes
intelligant:
non
modo
longe
meliorem
nobis
cum
antiquitate
consensionem
esse
quam
vobis,
sed
nihil
aliud
conari
quam
ut
instauretur
aliquando
vetusta
illa
ecclesiae
facies,
quae
primo
ab
hominibus
indoctis,
et
non
optimis,
deformata
et
foedata,
postea
a
pontifice
romano
et
eius
factione
flagitiose
lacerata
et
prope
deleta
est.
Non
adeo
te
praecise
urgebo,
ut
revocem
ad
illam
ecclesiae
formam,
quam
apostoli
constituerunt
:
in
qua
tamen
unicum
habemus
verae
ecclesiae
exemplar,
a
quo
si
quis
vel
minimum
deflectit,
aberrat.
Sed
ut
eatenus
tibi
indulgeam,
statue,
quaeso,
tibi
ob
oculos
veterem
illam
ecclesiae
faciem,
qualem
Chrysostomi
et
Basilii
aetate
apud
Graecos,
Cypriani,
Ambrosii,
Augustini
saeculo
apud
Latinos
exstitisse,
ipsorum
monumenta
fidem
faciunt:
postea
ruinas,
quae
apud
vos
ex
illa
supersunt,
contemplare.
Tantum
certe
discriminis
apparebit,
quantum
prophetae
nobis
describunt
inter
praeclaram
ecclesiam,
quae
sub
Davide
et
Solomone
floruit,
*ac
illam,
quae
sub
Sedecia
et
Ioacim
in
omne
superstitionum
genus
prolapsa
divini
cultus
puritatem
prorsus
vitiaverat.
Iamne
hostem
antiquitatis
esse
dices,
qui,
antiquae
pietatis
ac
sanctimoniae
studio,
praesenti
rerum
omnium
corruptione
non
contentus,
quae
sunt
in
ecclesia
dissipata
ac
depravata,
corrigere
in
melius,
et
restituere
in
pristinum
nitorem
molietur?
Quum
tribus
partibus
constet
ac
fulciatur
potissimum
eccle&iae
incolumitas,
doctrina,
disciplina,
et
sacramentis;
quarto
loco
accedant
caeremoniae,
quae
populum
in
pietatis
officiis
exerceant.
Ut
maxime
parcatur
ecclesiae
vestrae
honori,
qua
parte
vis
eam
censeamus?
Doctrinae
propheticae
et
evangelicae
veritas,
qua
fundatam
esse
ecclesiam
oportet,
non
modo
illic
magna
ex
parte
interiit,
sed
hostiliter
ferro
et
igni
abigitur.
Tu
mihi
pro
ecclesia
obtru-
|