6:393
DE
LIBEEO
ARBITRIO.
recedamus,
se
efficere
in
nobis
ipse
testatur.
Si
modus
[pag.
223]^
quaeritur,
respondet
iterum,
cor
novum
dando.
Si
id
adhuc
nimis
obscurum
est,
addit
explicationem:
quod
nominis
sui
timorem
inserat
in
corda
nostra.
Quid
ad
haec
Pighius?
Nobis
id
conferri
Dei
gratia,
ut
possimus
non
recedere,
si
libeat:
nihil
praeterea
aliud.
Quanquam
neque
id
sine
exceptione
concedit:
Deum
enim
a
nobis
praeveniri,
neque
dari
eius
gratiam,
nisi
petentibus.
Haec
sunt
Pythagorae
responsa,
quibus
sine
controversia
fidem
vult
haberi.
Quum
sanctorum
orationes
adduco,
quibus
a
Domino
petunt
ut
cor
suum
inclinet,
ut
cor
novum
et
spiritum
rectum
sibi
ipsis
innovet,
excipit,
inveniri
ex
adverso
multa
praecepta,
in
quibus
a
nobis
similia
requirit
Deus.
Atqui
tritum
illud
esse
debet,
precibus
suis
testari
sanctos,
quid
Dei
sit:
Deum
autem
praecipiendo
minime
ostendere,
quid
sancti
ad
implendum
virium,
aut
facultatis
habeant.
Addit
inveniri
etiam,
inclinasse
sanctos
cor
suum
Deo,
dum
gratiam
assequuti
sunt.
Quasi
hoc
solvere
sit
obiectionem,
aliis
verbis,
in
eundem
tamen
sensum,
succinere.
Postremo
addit,
preces
eiusmodi
pii
desiderii
esse
signa,
quo
ad
gratiam
adspirent.
Id
autem
ex
diametro
nobis
esse
contrarium,
qui
hominem
negamus
a
se
ipso
praeparari.
Quasi
vero
minus
ad
Deam
pertineat,
continuare,
quam
incipere.
Clamant
David
et
Solomon:
Inclina
cor
nostrum
Deus
(Psal.
119,
36;
1
Reg.
8,
58).
Iam
hoc
quidem
votum
inclinationis
indicium
est.
Quid
ergo
sibi
volunt?
Perinde
ac
si
dicerent:
Perfice,
Domine,
quod
coepisti,
et
confirma
quod
ex
parte
operatus
es
in
nobis.
Nondum
ergo
hoc
mihi
Pighius
excussit,
inclinare
ad
rectitudinem
hominum
corda,
unius
esse
Dei
opus.
Dixeram,
nihil
Deum
severius
exigere,
quam
ut
sabbathum
suum
colamus.
Hanc
porro
spiritualem
esse
eius
observationem,
dum
ab
operibus
nostris
quiescimus.
Respondet
Pighius,
quietem
mandari
nobis
ab
omni
opere
servili,
non
autem
a
Dei
timore,
et
legis
ipsius
obedientia.
Bella
solutio.
At
quorsum
hoc
adduxi,
nisi
ut
timorem
[pag.
224]
Dei
ostenderem
non
esse
proprium
nostrum
opus?
Nam
quum
Dominus,
qui
nos
bene
agendo
non
vult
defatigari,
quiescere
nos
ab
operibus
nostris
iubeat,
nonne
eo
ipso
pronunciat,
omnia
nostra
opera
mala
esse?
Itaque
Iesaias
violari
sabbathum
testatur,
quando
invenitur
in
eo
voluntas
nostra
(Ies.
58,
3).
Hanc
ergo
sabbathi
veritatem
esse
non
dubium
est,
de
qua
Paulus
sexto
ad
Romanos
capite
concionatur,
ut
crucifigatur
vetus
homo
noster
(v.
6),
cuius
nullam
rationem
habet
Pighius.
Sequitur
illa
similitudo,
'in
qua
dixeram,
satis
luculentum
gratiae
Dei
testimonium
exstare,
nisi
nos
supra
modum
maligni
essemus:
Ego
sum
vitis
vera,
vos
palmites.
Sicut
palmes
non
potest
ferre
a
se
ipso
fructum,
nisi
in
vite
manserit,
ita
neque
|